‘De reden dat ik het album Visions heb genoemd, is omdat veel van de ideeën voor de twaalf songs, midden in de nacht of op dat moment vlak voor het slapengaan ontstonden’ zei Norah Jones bij de presentatie van Visions; haar negende studioalbum. De acht voorgaande langspelers werden tezamen meer dan vijftig miljoen keer verkocht en leverde haar negen Grammy Awards op. Inmiddels staat de teller op 109 keer platina en mag ze zich, op Adele na, de bestverkopende vrouwelijke artieste van de eenentwintigste eeuw noemen.
Wie nu de verwachting heeft dat Jones zich op Visions van eenzelfde slaapkamer-zwoelheid bedient als op bijvoorbeeld haar debuutalbum Come Away With Me, zal enigszins verbaasd opkijken. Visions tapt uit een iets ander vat. Dat was trouwens al te horen op haar vorige plaat I Dream Of Christmas uit 2021, maar aangezien die een beperkt aantal weken per jaar beluisterd wordt (normaliter), zal de huidige sound van Jones voor velen toch als een verrassing komen.
Gelukkig neemt Jones de luisteraar bij de hand en begint Visions warm en vertrouwd volgens beproefd receptuur: jazzy pianospel en gezongen met veel lucht om het geheel zo in een intieme sfeer te dompelen. Albumopener All This Time is een typische Norah Jones-zomeravondballade. De speels verwerkte vogelgeluiden (voor de liefhebber: te horen zijn een zwartkopje en een merel) maken het geheel compleet. Staring At The Wall verscheen eind februari als eerste release van Visions. Het lied was voor velen een eerste kennismaking met Jones als soulvolle blueszangeres. ‘Walk in the room, staring at the wall/And I wonder what I came in for at all.’ De stem van Jones klinkt anders, de woordkeuze is net even anders, een stemming van onbehagen is hoorbaar. De songtekst laveert tussen de thema’s verlangen, verlichting en troost, en benadrukt dat gevoel van onbehagen. Het is misschien even wennen, maar na een tijdje blijkt het een pakkend en passend nieuw geluid te zijn.
In 2013 maakte Jones een van haar vele muzikale uitstapjes door een album met covers van The Everly Brothers op te nemen met niemand minder dan Billie Joe Armstrong (Green Day). Het rockabilly- en close harmony-geluid van eind jaren vijftig is Jones blijkbaar goed bevallen, want anno 2024 grijpt ze hier een aantal keer naar terug, zoals op Queen Of The Sea. Dit lied laat een kwetsbare Jones horen die zingt over zelfverlies en zelfontdekking. Dat de Titanic als bijnaam ‘Queen of the sea’ had, beschouwen we maar als een toevalligheid. On My Way (ook met vogelgeluiden, deze keer boomkruipers) is dan juist weer veel optimistischer en meer vastberaden van karakter, zowel in woord als klank. Zo laveert ze twaalf tracks lang soepel langs de kustlijn van herkenbare menselijke emoties die zich aandienen zo net voor het slapen gaan.
Meer dan op voorgaande albums verkent Jones op Visions haar persoonlijke staat van zijn. De hypnagoge fase, het moment net voordat je in slaap valt, is een inspiratiebron voor haar gebleken waarvan we alleen maar kunnen hopen dat ze die vaker en grondiger gaat verkennen. Visions is namelijk een genuanceerde plaat geworden met vloeiende poëtische frasering en een immer sensueel stemgeluid. En dat zonder in herhaling van voorgaande albums te vallen. Boeiend, vertrouwd en toch ook verrassend fris.
