Binnen het rockspectrum was de ster van Nothing But Thieves razendsnel rijzende. Er leek tien jaar lang geen rem op te zitten voor Conor Mason, Joe Langridge-Brown, Dominic Craik, Philip Blake en James Price. Hoewel de piek nog niet in het zicht leek, gooien de Britten het toch nu al over een andere boeg met Dead Club City. Een gewaagde keuze.
De muziekkeuze zelf is een stuk minder gewaagd. Nothing But Thieves doet wat zoveel rockbands de voorbije decennia al hebben gedaan: zich onderdompelen in de wereld van elektronische instrumenten en toetsen. Gelukkig is de draai die het kwintet daarmee maakt fris en bij vlagen ook behoorlijk origineel, al komt de vibe van leadsingle Welcome To The DCC wel heel duidelijk uit de koker met The Weeknd-liedjes. Meer avontuur zit in de op het oor hapklare synths van Do You Love Me Yet? die worden bijgestaan door een viool, waardoor het nummer ontzettend veel dynamiek krijgt. Overcome is een plaat die geboren is om je energie te geven en te laten bewegen, met Tomorrow Is Closed als zijn kleine broertje.
Op Dead Club City gaat Nothing But Thieves echter allerlei kanten op. Keeping You Around is een trage, maar fijne mix van dromerige meedein beats. Members Only is de verbindingstrack tussen de rockalbums en deze plaat, wat misschien wel een van de tofste tracks van tien jaar Nothing But Thieves oplevert. Afsluiter Pop The Balloon is een echte vuige banger vol met dikke riffs, die halverwege tot een halt komt en dan via piano en sferische arrangementen langzaam weer wordt hervat, alvorens er nog een halve minuut lekker wordt geknald.
Waar Nothing But Thies dan toch een paar keer de plank misslaat? Foreign Language is met name tijdens de coupletten ontzettend vlak, de gitaarsolo’s komen niet uit de verf en de effecten in de zang maken het einde bijna ongemakkelijk om naar te luisteren. Ondertussen gebeurt er op Talking To Myself eigenlijk niets. Daar komt bij dat Mason in deze compositie niet echt de kans krijgt om te excelleren met zijn karakteristieke zang. Green Eyes :: Siena steekt wat dat betreft beter in elkaar. Ondanks de keuze voor een lichte stemvervorming voel je de emotie van Mason wel.
Dead Club City is een zijstap en in het continu garant staan voor kwaliteit toch ook wel een stapje terug. Als Nothing But Thieves zich hier ook een decennium in doorontwikkelt, kunnen er hele mooie platen uitrollen, maar vooralsnog overtuigt de band niet volledig.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
