Nothing But Thieves is ambitieus en snijdt op Moral Panic grote onderwerpen aan. Het derde studioalbum van de Britse band rond zanger Conor Mason gaat namelijk over het einde der tijden, internet, Brexit en politiek.
Moral Panic trapt af met Unperson, waarin de band ons een beangstigend beeld van de hedendaagse wereld toont. De computer die langzaam maar zeker ons hele leven overneemt, waarbij de mensheid zelf de schuldige is, omdat het de computer en het internet heeft uitgevonden. Muzikaal gezien is Unperson gewoon heerlijke chaos die alle kanten op gaat, want heftige stukken worden afgewisseld met rustige momentjes. De synthesizers en gitaren vormen de basis, de woorden en de overtuigende stem van Mason doen de rest.
Aan het begin van de coronatijd bracht de band uit Southend de single Is Everybody Going Crazy? uit. De woorden ‘The world just spins and in this wounded sinister place we’ve only got each other’ zijn vorig jaar geschreven, maar beschrijven perfect de situatie in de wereld gedurende de eerste maanden van 2020. Naast de geweldige tekst heeft het nummer een prachtig refrein, vele tempowisselingen en is de gitaarsound van Dominic Craik en Joe Langridge-Brown wederom voortreffelijk. De heren van Nothing But Thieves creëren in hun muziek een geheel eigen mix van rock en pop en dat wordt met Is Everybody Going Crazy? maar weer duidelijk. Toch staat het album niet vol met rock en pop. Op Moral Panic zijn namelijk ook dance-invloeden te horen, zoals in het titelnummer, dat over de laatste dag op aarde gaat, maar vooral in There Was Sun dat is opgebouwd rond een danceritme.
Anders dan de titel doet vermoeden is Real Love Song alles behalve een liefdesliedje. Het gaat over terreur en de dood, maar er is ook ruimte voor humor (‘Sitting all alone and listening to Nick Cave love’ en ‘Have you heard a better song? Oh I hope not’). Real Love Song pakt je bij de strot en je gaat mee met alle bochten die de band in het nummer heeft gestopt. Zo’n rollercoaster van geluiden is ook Phobia, dat een van de hoogtepunten van het album is. Dit nummer over de gevaren van internet begint én eindigt in een intieme filmische sfeer. Inclusief een typisch NBT-middenstuk met heavy gitaren en tempowisselingen is Phobia een heerlijk meeslepend nummer dat naar een climax toewerkt. Nothing But Thieves komt hiermee heel dicht in de buurt van de klasse van Muse en de originaliteit van Queens of the Stone Age.
Naast maatschappijkritische songs staat er op Moral Panic ook een nummer van hoop. Impossible is van ongekende schoonheid en geeft aan dat niets onmogelijk is, er is altijd wel iemand die je gelukkig kan maken. Door prachtige overgangen is Impossible van begin tot eind genieten. De orkestrale versie die de band in de Abbey Road Studios heeft opgenomen is zelfs nog mooier en ontroerender.
Deze laatste omschrijving geldt zeker niet voor Can You Afford To Be An Individual? waarin de band duidelijk maakt niet onder de indruk te zijn van de ‘Make America Great Again’-politiek van Donald Trump. Het nummer wordt gedomineerd door de staccatozang van Mason: agressief zoals Faith No More in zijn beste dagen, maar ook de invloed van Muse is hoorbaar. Can You Afford To Be An Individual? is een goed doordacht en indrukwekkend nummer.
De conclusie is dat Moral Panic boordevol fantastische nummers staat. De stijgende lijn die na het debuutalbum met Broken Machine werd ingezet duurt voort. Nothing But Thieves heeft zich ontwikkeld tot een gedreven band die ongetwijfeld staat te trappelen om het live ook weer waar te maken.
