De befaamde BRIT-school voor uitvoerende en creatieve kunsten in het Verenigd Koninkrijk heeft al vele bekende namen afgeleverd, waaronder die van Adele en Amy Winehouse. Enkele jaren geleden studeerde Olivia Dean af aan dit opleidingsinstituut en na enkele ep’s ziet nu haar debuutalbum Messy het daglicht. Messy is een plaat van hoge kwaliteit en belevingswaarde en het lijkt dus een kwestie van tijd eerdat de naam Olivia Dean in één adem genoemd gaat worden met die van Adele, Winehouse en andere muzikale grootheden.
Dergelijke uitspraken zijn gevaarlijk, maar niet in het geval van Olivia Dean. Dat bewees ze al met breeduit geprezen singles als The Hardest Part en Dive die beiden ook op Messy te beluisteren zijn. The Hardest Part gaat over de tegenstrijdige gevoelens die gepaard gaan met persoonlijke groei, waardoor we soms een partner of vriend(in) ontgroeien. De zang van Dean is intrigerend warm, ontspannen en doordrenkt met soul van het niveau Erykah Badu en Lauren Hill. De slimme productie bestaat uit nauwelijks meer dan een jazzy-drum en een basgitaar, waardoor de stem van Dean in uitermate aangenaam daglicht wordt gezet. Dive is een lied waarin de protagonist, ondanks alle onzekerheden, de sprong in het diepe waagt en nog dieper wil leren zwemmen om zich dichterbij de persoon te voelen waarmee ze een relatie heeft. Dean laat horen dat de jaren aan de BRIT-school, waarin ze vooral gewerkt heeft aan het schrijven van goede songteksten, niet voor niets zijn geweest. Het mag dan misschien wat jeugdig en naïef klinken, maar haar gave om een verhaal te vertellen en dragen onderscheidt zich wel degelijk van haar stijl- en leeftijdgenoten als Celeste, Katie Melua en Corinne Bailey Rae.
Naast deze twee singles staan er op het twaalf tracks tellende Messy, nog drie nummers die al eerder als single zijn uitgebracht. Met één daarvan – UFO – opent het album. Een klein liefdesliedje waarin Dean de zeggingskracht van beeldspraak tot volle wasdom laat komen: ‘And I need somewhere to land/ I might as well fall into your earthly hands/ So let me know, UFO.’ Door een vocoder (een stemvervormer die zorgt voor een synthesizerklank) te gebruiken klinkt Olivia Dean metallisch buitenaards, zonder dat haar losse, zelfverzekerde, ontspannen zang daaronder lijdt. Wederom een heel goed doordachte productie van een ongekend hoog niveau.
No Man ademt de rokerige nostalgie van een jazzlounge uit de jaren zestig en zou niet misstaan in jazzfilms als The Cotton Club en La La Land. Ongetwijfeld zal dit lied te horen zijn op het North Sea Jazz Festival waar Olivia Dean zaterdag 8 juli haar opwachting maakt. Messy, zowel de track als de albumtitel, gaan over het leren accepteren van imperfecties en het ontdekken van de schoonheid die erin schuil gaat. Zo zijn bijvoorbeeld verspreid over het album allerlei achtergrondgeluiden te horen en is voor de hoes doelbewust gekozen voor een bewogen foto. ‘Ik weet soms niet wie ik ben, ik ben een beetje een puinhoop. Daarom is ‘Messy’ precies de perfecte titel met de perfecte afbeelding, want het zegt in één woord en met één beeld waar het over gaat’, aldus Dean in gesprek met NME.
Messy wordt afgesloten met een ode aan Carmen; de oma van Dean. Zij verhuisde in de jaren veertig van Brits-Guyana naar het Verenigd Koninkrijk. Dit wordt ook wel de Windrush-generatie genoemd, vernoemd naar het schip Empire Windrush waarmee de oversteek gemaakt werd. ‘You transplanted a family tree/ And a part of it grew into me.’ Deze achtergrond verklaart de diversiteit aan stijlen die te vinden zijn op Messy. Van soul en jazz naar bossa nova, calypso/soca en popmuziek. En alles met hetzelfde, verbindende en ogenschijnlijk moeiteloze gemak waarmee Dean zingt.
Messy is een debuutalbum van hoge kwaliteit. Qua genre, stijl, tekstbehandeling en thematiek is het misschien niet bijster origineel. Maar het is niet vaak tegelijkertijd, door een en dezelfde persoon, op een debuutalbum, op geheel eigen wijze, met deze overtuiging tot stand gebracht. De laid-back manier van zingen, het zelfbewuste en charismatische timbre van Deans stem is bijkans betoverend mooi. De manier waarop ze op Messy dichtbij zichzelf gebleven is zonder te vervallen in het zoveelste “therapie-album” van 2023 roept grote bewondering en waardering op. Eindelijk een album dat invoelbare, universele problemen niet uit de weg gaat, maar zeker niet vergeet dat het af en toe ook gewoon leuk mag zijn in het leven. Heel goed dat Olivia Dean ons daar met haar unieke en authentieke kwaliteiten op wijst.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
