Het meeste nieuws uit Syrië is oorlogsnieuws. Gelukkig is er af en toe ook nog een nieuw album van de Syrische Omar Souleyman. Hoewel de goede man tegenwoordig in Turkije resideert, blijft hij zijn Syrische roots trouw. Al decennia is Souleyman een graag geziene muzikant op bruiloften en partijen met zijn kruising tussen oosterse klanken en westerse dance. Erbil is zijn nieuwste album en dat past naadloos bij zijn eerdere reguliere albums.
Sinds 2011 bestaat de output van Souleyman uit vijf studioalbums en twee live-albums. Daarnaast schijnt hij ook nog op cassette een album of vijfhonderd te hebben uitgebracht. Bij ieder feest werd het optreden getapet, een Arabische variant van Grateful Dead zou je bijna kunnen stellen. Die band is immers ook groot geworden door de duizenden tapes van alle concerten.
Het album opent met Yal Harak Qalbe, waar de vertrouwde combinatie van de traditionele dabke, een Arabisch rietinstrument, en westerse dancebeats losbarst. Over de donderende bassen en de dabke zingt Souleyman vol overgave met zijn diepe en enigszins rauwe stem. De combinatie van oosterse klanken met de ritmiek geven de plaat een hypnotiserend effect. Af en toe een kleine vertraging, maar het leeuwendeel van de tracks sleurt je rücksichtslos de dansvloer op. Deze feestelijke combi blijft acht nummers lang de toon aangeven, er is geen ontkomen aan. Natuurlijk zit er voldoende variatie in de tracks, maar je moet de muziek van Souleyman gewoon ondergaan. Zijn indringende beats zijn het best te genieten als je je versterker op tien zet (of elf voor de Spinal Tap-adepten). Mocht je buren hebben die minder gecharmeerd zijn van beukende techno, dan is de koptelefoon ook een uitkomst.
Maar de stemming komt er pas echt in als je Souleyman live op een festival bezig ziet en hoort. De afgelopen maanden kon je hem in iedere geval al in Utrecht en Arnhem aan het werk zien. Te hopen valt dat hij zijn kunsten snel weer in Nederland of omstreken komt vertonen. Tot die tijd is Erbil je beste vriend.
