Harry Styles, Zayn Malik, Liam Payne, Niall Horan en Louis Tomlinson zijn de vijf populairste mannen van de wereld. Vorig jaar brachten ze hun prima derde album Midnight Memories uit. De mannen zijn alweer terug met hun vierde album Four. En het mag gezegd worden: de wereldsterren hebben weer een lekker album in elkaar gefrutseld.
Het lijkt bijna onmogelijk om zo snel een nieuw album uit te brengen. Met hun drukke tourschema dit jaar zou je denken dat One Direction geen tijd heeft om muziek op te nemen. Die tijd hadden ze echter wel, gewoon tijdens de tour voordat de show begint. Ze waren zelf betrokken bij het schrijven van de liedjes en de muziek heeft met dit vierde album weer een kleine sprong gemaakt zonder dat het verveelt.
De muziek van de boyband is in zekere zin zo ontwikkelt dat het perfect aansluit bij de arena’s waar ze optreden voor duizenden gillende meisjes. De jongens hebben een stijl ontwikkelt die ergens slingert tussen akoestische ballads en eighties stadiumrock. Perfect voor de zondagmiddag en voor de immense live-shows.
Het album opent met de eerste single Steal My Girl. Een stompende beat, pakkende pianomelodie en natuurlijk een uitvergroot meezing gehalte. Typisch One Direction. Opvolger Ready To Run begint exact hetzelfde als Story Of My Life van het vorige album, maar is bij het refrein nog groter. No Control is het meest aanstekelijk; eighties stadiumrock riffs en een vrolijke melodie. Bij het refrein betrap je jezelf er al snel op dat je aan het meezingen bent. Girl Almighty heeft hetzelfde effect, maar neigt meer richting dansbare country. De jongens verliezen zichzelf een beetje op Stockholm Syndrome, ondanks dat het origineler klinkt dan ouder werk.
De Britten maken echter veel goed met de ballads. 18 is geschreven door Ed Sheeran en zou zo op een album van de popzanger kunnen staan. De jongens weten het nummer echter goed over te brengen met hun sterke zangkwaliteiten. Vooral Liam Payne en Zayn Malik hebben een indrukwekkend stemgeluid, Louis zorgt daarentegen met zijn nasale zeurstemmetje voor kleine irritaties. Harry’s ietwat schorre stem past ook best bij de muziek. Zo neemt hij op tweede single Night Changes het voortouw bij het refrein. Fool’s Gold is een mooi akoestisch popliedje dat over blind verliefd zijn gaat. “And I knew that you’d turn it on for everyone you met /But I don’t regret falling for your /Fool’s gold”, zingen de jongens in het refrein.
Het hoogtepunt van Four is Fireproof; melodieus, zwoel en vooral heel lief. De samenzang zit goed in elkaar en is artistiek gezien wellicht wel het beste nummer wat de jongens tot nu toe hebben gemaakt.
One Direction is een band die zich aan het ontwikkelen is op muzikaal gebied. De muziek ligt lekker in het gehoor, is vrolijk, en bij vlagen ook indrukwekkend. Helaas zijn de composities wat plat soms (Ready To Run) of net niet helemaal af (Stockholm Syndrome). Je kunt het de jongens niet kwalijk nemen. Ze zijn hoe dan ook een product voor hun label. Gelukkig hebben ze plezier in het maken van de muziek en doen ze hun best om zoveel mogelijk betrokken te zijn bij het hele proces. Four is een album dat bij uitstek popmuziek is die goed in orde zit. Het mist wat elementen en originaliteit (in vergelijking met het vorige album) maar is allesbehalve slecht.
Label: Syco
