De muziek op de nieuwste plaat van Oneohtrix Point Never (verder OPN) beschrijven is bijna onbegonnen werk. Maar dat zou een iets te korte recensie opleveren. De openingsnoten van zijn nieuwste en tiende langspeler Again lijken van een klassiek orkest te komen vlak vóór een optreden begint. U weet wel, als alle musici voor zichzelf nog wat stemmen en repeteren. Maar al snel gaan de instrumenten, in dit geval viool en cello, gelijk op en wordt het harmonieuzer in openingstrack Elsewhere. Alsof Daniel Lopatin aan wil geven dat hij met Again in een iets rustiger vaarwater is gekomen.
Uit interviews blijkt dat de plaat een soort terugblik is vanaf zijn jeugd op het heden. Wellicht begint met Again een nieuw muzikaal tijdperk op voor de Amerikaanse muzikant, geboren in 1982 uit Russische immigranten.
Om toch een poging te doen om de muziek van OPN te omschrijven: vleugjes Jean-Michel Jarre, beetje Vangelis, maar ook kamermuziek met strings en harp. En niet te vergeten: een klein snufje jazzrock. Dat maakt zeker de eerste luisterbeurt van Again een overweldigende ervaring.
Grofweg is de plaat in tweeën te delen. Het eerste deel is wat experimenteler, of beter gezegd: nóg experimenteler. Plastique Antique bevat bijvoorbeeld best wel wat nerveuzig gepingel zoals we dat van eerder werk van Oneohtrix Point Never kennen, maar vanaf The Body Trail krijgen de nummers echt iets van een kop en een staart. Maar spring nu niet in de lucht van ‘hoi we hebben liedjes’, want zo zit de muziek van OPN niet in elkaar. Maar toch, heel langzaam ontvouwt zich iets bijzonders.
Hier en daar zijn vervormde stemmen toegevoegd die doen denken aan Bon Iver’s 22, A Million maar ze komen uit een AI app waar Lopatin mee aan het experimenteren geslagen is. Zoals bij het nummer Krumville waar die stemmen gesampled zijn over een rustige spelende akoestische gitaar (hoewel de gitaarsound in werkelijkheid wel uit een computer zal komen) maar het pakt prachtig uit.
De derde track World Outside bevat zoveel ideeën dat het af en toe duizelt maar het is razend knap hoe het nummer na een paar keer luisteren een magisch geheel begint te vormen.
Hier en daar zijn dus ook rockelementen verwerkt. Het duidelijkst is dat het geval op On An Axis waar we halverwege op gitaar en stevige drum getrakteerd worden, terwijl op Memories of Music gitarist Lee Ranaldo van noise protagonisten Sonic Youth te horen is.
Again heeft wat tijd nodig om tot bloei te komen. Bij elke luisterbeurt ontdek je weer nieuwe aspecten en valt een ander nummer op. Het is dan ook moeilijk om het mooiste nummer van de plaat aan te wijzen. Maar mocht dat Ubiquity Road zijn, een heerlijk meanderende compositie die als een film aan je voorbij trekt, ga dan ook zeker eens luisteren naar het album Instrumental Tourist uit 2012, een zeer geslaagde samenwerking van Daniel Lopatin met Tim Hecker.
Het 56 minuten durende album eindigt met A Barely Lit Path. Op wederom wonderbaarlijke wijze mixt de artiest een soort van beheerste ‘Flaming Lips’-gekte met neoklassieke invloeden en een kinderkoor. Een waardige afsluiter van een caleidoscopische doos van pandora, waarop je je blijft verbazen en waar je je helemaal in kunt verliezen.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
