Er komt een moment in ons leven dat wij onszelf betrappen op het ’s nachts kijken van aparte filmpjes op Youtube. Na een paar seconden klik je door, op zoek naar een nieuwe verrassing. Als er iets is wat de sfeer van Oneohtrix Point Never’s nieuwe album vangt, zijn het momenten als deze.
Voor velen zal zo’n moment gepaard gaan met een gevoel van onbehagen of verwarring. Juist deze twee thema’s lijken de boventoon te voeren voor de nieuwste creatie van de Amerikaanse Daniel Lopatin, de man achter Oneohtrix Point Never. Een eigenzinnige artiest, als we alleen al kijken naar de promotie vooraf aan de plaat: obscure blogs, verstopte geluidsfragmenten en linkjes naar niet-bestaande bands. Als we al één ding wisten vooraf aan de release, dan was het dat Garden of Delete niet zomaar een plaat zou worden. Na zijn tour met Soundgarden en Nine Inch Nails begon Lopatin gelijk. Om te beginnen met de introductie van een nieuw genre: hypergrunge. Dit genre ving volgens hem qua stijl het hele album, al voordat ‘ie uit was.
Als het uitbrengen van een plaat iets zou moeten zijn als een muzikant die zijn ideeën uitdraagt naar het publiek, dan zou je na afloop kunnen concluderen dat een enkeltje gesticht de enige richting is voor Lopatin. Garden of Delete is namelijk een plaat gevuld met verwarring, ideeën en creativiteit. Vanaf moment één word je in de plaat getrokken alsof het een spannende actiefilm is. Overal lijkt iets te gebeuren: hier een melodietje, dan daar weer een opvallend geluidje. Van korte gespreksfragmenten tot stofzuiger geluiden: ze komen als golven binnen, trekken terug en slaan de luisteraar weer wakker. Op Garden of Delete lijkt er geen ruimte voor rust te zijn; het moment op bijvoorbeeld ECCOJAMC1 is immers te kort om op adem te komen.
Het is interessant hoe Garden of Delete op deze manier lijkt in te spelen op de huidige tijdsgeest. Een samenleving die vol staat met korte momenten van informatie, interactie en ervaringen. Snapchat, Vine, Twitter: alles moet snel en kort, voordat de interesse weer afzwakt. Op deze manier weet Lopatin de luisteraar goed bij de les te houden. Soms lijken zaken als structuur of melodie ver te zoeken of word je als luisteraar helemaal op het verkeerde spoor gezet. Zodoende dat elk nummer zich als een verrassing cadeau doet: wat gaan we nu horen? Goede voorbeelden hiervan zijn nummers als Mutant Standard of Sticky Drama, die maar op één manier dienen beluisterd te worden en dat is keihard. De twee nummers stijgen ver boven de rest van de plaat uit wanneer het komt op gelaagdheid en kracht.
Het credo op de plaat lijkt groot, groter, grootst te zijn. Waar voorafgaande albums als Replica of R Plus Seven nog sporadische momenten hadden waar de grenzen werden opgezocht van elektronica, wordt hier echt een unieke mix neer gezet van van alt-rock, techno en EDM. Het album is er eentje met vele facetten, die zich niet in één luistersessie prijsgeven. Muzikale keuzes die soms tegen het kitscherig aanzitten (synthorgels, rare stemmetjes) worden door Lopatin speels omgebogen tot een interessant geluid.
Garden of Delete is een duidelijke nieuwe stap van Daniel Lopatin op het pad dat hij met Oneohtrix Point Never aan het bewandelen is. Duidelijk is dat hij met Garden of Delete niet voor de gemakkelijk route kiest. Vat krijgen op zijn nieuwe album is net zo lastig als op de man zelf, maar elke vorm van uitleg doet de plaat enkel tekort: Ga dit meemaken.
