Oud maar niet versleten. Dat is iets dat zeker geldt voor Ozzy Osbourne. Het heavymetal-icoon wordt eind dit jaar alweer 74. Het gaat de voorbije jaren fysiek dan ook lang niet meer altijd even goed met hem, maar muzikaal lijken de jaren amper voor hem te tellen, want Patient Number 9 zorgt een uur lang voor luisterplezier.
Een heel blik aan muzikale vrienden trok Osbourne open voor Patient Number 9. Dat deed hij overigens ook al op voorganger Ordinary Man, waar je Elton John, Post Malone en Travis Scott tegen het lijf liep. Dat waren toen steevast vocale bijdragen. Dit keer wordt hij op meerdere nummers bijgestaan door Jeff Beck, Zakk Wylde, Tony Iommi en Mike McCready en Eric Clapton doen ieder ook nog één keer mee. Met dat rijtje namen weet je in ieder geval zeker dat er qua gitaren niets aan ontbeert. Bovendien vertegenwoordigen ze uiteenlopende kanten binnen het de gitaarwereld. Wylde komt uit de metal, terwijl Clapton veel meer de bluessound uit de jaren ’70 en ’80 representeert.
Dat verschil is ook duidelijk te merken als je nummers als Parasite (met Wylde) en One Of Those Days (met Clapton) naast elkaar legt. Eerstgenoemde knalt vanaf de eerste seconde hard en fel binnen, waar de tweede de tijd neemt om je in te palmen. Door de kenmerkende zang van Osbourne hebben de songs toch een gemene deler, die de link maakt tussen beide. Wat bovendien ook overeenkomt: de kwaliteit.
Patient Number 9 staat bol van de goede songs, met één track die net zijn kop binnen het hooggegroeide maaiveld uitsteekt. Op A Thousand Shades stuwen de stem van Osbourne en de jankende gitaar van Beck elkaar tot grote hoogte, waarbij op het einde Beck er solo nog een heerlijk schepje bovenop doet. En dan zijn de strijkers nog niet eens genoemd. De gitaristen laten sowieso stuk voor stuk horen waarom ze opgeroepen zijn; zo gaat Wylde heerlijk los op Nothing Feels Right en Evil Shuffle. Op Degradation Rules (met Iommi) stoft de bekende zanger overigens zelf nog even zijn mondharmonica af.
Is er dan ook een nummer waarvan de toppen niet meekomen op het niveau van de rest? Nou, nee. Eigenlijk niet. Patient Number 9 staat gewoon als een huis. Ook de laatste drie songs, waarop Osbourne solo in de credits staan, zijn meer dan prima. Het gitaarwerk is hier trouwens ook nog steeds zeer prominent aanwezig, maar wordt nu geleverd door de vaste begeleidingsband van Osbourne.
Hoop dus maar vooral dat Osbourne gezond blijft. In de eerste plaats natuurlijk vooral voor hemzelf. Maar toch ook omdat hij nog genoeg te bieden heeft met zijn muziek. Patient Number 9 is daar het bewijsstuk van.
