Het wensenlijstje van Pale Waves voor het nieuwe album was groot. De teksten moesten sterker, eerlijker en meer zelfvertrouwen uitstralen. De muziek minder dromerig en de fans moesten de songteksten echt kunnen meeschreeuwen. En dat niet alleen: waar voorganger My Mind Makes Noises vooral wat weghad van synthpop uit de jaren ’80 en ’90, moest de band qua geluid een decennium opschuiven. Inspiratiebron: Avril Lavigne, jeugdheld van frontvrouw Heather Baron-Gracie.
Dat Lavigne een grote inspiratiebron is, wordt direct op de eerste track duidelijk. Change klinkt als iets dat zij ook had kunnen zingen. Het nummer begint wat ingetogen, maar explodeert in een weelderig en energiek refrein, waarin de instrumentatie volop aanwezig is. Er zit een goed tempo in en het is zeker goed meezingbaar.
De boodschap die Pale Waves brengt is dat de band wil dat de maatschappij zich meer openstelt voor mensen die niet aan de norm voldoen. Hier is weer een parallel met Avril Lavigne te zien: ook zij pakte liever het skateboard dan dat ze dingen deed die meer als ‘meisjesachtig’ werden gezien. Op Tomorrow zingt Heather Baron-Gracie diverse personage toe en roept ze hen op niet te denken dat ze er niet mogen zijn. Het nummer doet erg ‘zeroes’ en tienerpopachtig aan. Het heeft een goed tempo en refrein dat in je hoofd blijft hangen. Het had zo van een popzangeres als Kelly Clarkson kunnen zijn. Wat wel onderscheidend is, is een soort galm die over het nummer hangt. Dat maakt het dat het minder gepolijst aanvoelt, maar ook dat het net wat minder lekker klinkt.
You Don’t Own Me past in hetzelfde maatschappijkritische straatje: Baron-Gracie vindt dat ze zichzelf mag zijn, ongeacht wat anderen van haar denken (“You don’t own me // And I’ll do whatever I want to”). Ook dit nummer is erg catchy en geeft aanleiding tot meezingen. Het is niet heel diepgaand allemaal, maar dat hoeft ook niet als het gewoon leuk en vrolijk klinkt.
Die lijn wordt niet het hele album vastgehouden. Zo is I Just Needed You ingetogener en rustiger. Daar is niet direct iets mis mee, maar het nummer klinkt ook vrij monotoon. Zowel zang als instrumentatie gaan niet echt ergens heen. Het is vast bedoeld als een mooi liefdesliedje, maar het komt wat zeurderig over. Een mooi en rustig nummer maken kán Pale Waves daarentegen wel. Op het afsluitende nummer, Who Am I?, doen ze het wél goed. Waar op de rest van de plaat veel ruimte is voor gitaar en drums, begint dit als een pianoballad. Later komen de andere instrumenten daar voorzichtig bij, maar de focus blijft op de gevoelige zang van Heather Baron-Gracie, die zich afvraagt: ‘Wie ben ik eigenlijk?’.
Met Who Am I? brengt Pale Waves een eerbetoon aan de muziek die populair was toen de bandleden opgroeiden. De tracks zitten over het algemeen goed in elkaar, zijn catchy en goed geproduceerd. Toch ontbreekt er iets: originaliteit. De boodschap van de songteksten zijn al veelvuldig door anderen uitgedragen en de muziek door de popsterren van weleer al gemaakt. Desondanks, wanneer je puur kijkt naar hoe het klinkt, is het album zeker een aanrader voor wie zich graag even in de jaren ’00 van deze eeuw wil wanen.
Who Am I? verschijnt op vrijdag 12 februari.
