De wereld van poppunkbands met een leadzangeres in de gelederen is dun bezaaid. Al snel kom je uit bij de Amerikaanse band Paramore die met This Is Why zijn zesde studioalbum aflevert. Na tien tracks en zesendertig minuten luistergenot is de slotsom vrij simpel: met een dusdanig sterk album als This Is Why heb je in dit genre eigenlijk geen andere bands nodig.
Sinds het eerste album We All Know Is Falling uit 2005 wordt Paramore evenzoveel geprezen als bekritiseerd. De sterke lyriek waarmee emoties en persoonlijke ervaringen onder woorden worden gebracht, kan rekenen op veel lof. Daar tegenover staat de kritiek dat onderwerpen als depressies en psychische problemen geromantiseerd worden. Zo was op het vorige album After Laughter de worsteling met geestelijke gezondheid en gevoelens van suïcide van leadzangeres Hayley Williams het – volgens critici te rooskleurig verwoorde – centrale thema.
Los van de vraag of dit het gevolg is van de bovengenoemde kritiek, zijn de teksten op This Is Why volwassener en meer uitgebalanceerd dan op voorgaande albums. The News is hiervan een verfijnd en energiek voorbeeld waarin de overeenkomst tussen de oorlog in Oekraïne en de achter ons liggende COVID-periode van lockdowns wordt geschetst. Het gevoel van onmacht dat je bekruipt bij het zien of lezen van nieuws over deze gebeurtenissen, vindt zijn uitweg middels een overtuigend gefrustreerd klinkende Williams. Het thema onmacht wordt in de vervolgtracks Running Out Of Time en Cést Comme Ça op opvallend melodieuze wijze (met een vleugje discofunk) nog eens dunnetjes over gedaan, hoewel er bij Cést Comme Ça voorzichtig meer berusting binnendruppelt.
Daarmee is niet gezegd dat Williams als songwriter soft aan het worden is. Het nummer Big Man, Little Dignity mag dan een dreampop-achtige Fleetwood Mac-klank hebben, tekstueel is-ie uiterst vilein: ‘Your subscription to redemption has been renewed/You keep your head high, smooth operator in a shit-stained suit.’
Hoe scherp de woordkeuze van Williams ook is, er dient zich met dit nummer wel een kantelpunt op het album aan. Los van een enkele gitaarrijke uitschieter, zijn de laatste tracks van This Is Why allen dreampop-songs die veel meer gericht op de ervaringen en geleerde lessen van verloren en onbeantwoorde liefdes. Het nummer Liar bevat daarbij een weinig subtiele, directe verwijzing naar Crystal Clear; een solotrack van Hayley Williams die ook gaat over de liefde en het loslaten van de angst ervoor. Dat is namelijk ook een deel van de kritiek die Williams ten deel valt. Ze zou Paramore te vaak gebruiken als een vehikel en uithangbord voor soloaangelegenheden als haar eigen muziek en een paar goedlopende eigen bedrijven. Precies om die kritiek noemt ze zichzelf tegenwoordig een dikkop, wat tevens de titel is van het laatste nummer op This Is Why. In Thick Skull zingt ze: ‘I am attracted to broken people/I pick ‘em up and now my fingers are bleeding/And it looks like my fault.’ Veel woorden waarmee ze wil zeggen: mijn goede intenties worden negatief geïnterpreteerd.
Zo zit This Is Why vol met zinnen en verwijzingen waar Sigmund Freud door middel van psychoanalyse wel raad mee zou weten. De ervaringen en herinneringen die Williams op dit album met de wereld deelt zijn eerlijk, persoonlijk en invoelbaar. De gekozen ’route’ van de tien tracks is daarbij goed doordacht en loopt via frustratie en onmacht, naar berusting, hunkering en zelfbescherming. Maar de zelf-psychoanalyse van Williams zal Paramore zeker op commentaar komen te staan. Desondanks is This Is Why het meest volwassen album van Paramore tot nu toe. In de wetenschap dat met dit album het contract dat Paramore heeft met label Atlantic Records ten einde komt, is het spannend wat de toekomst gaat brengen. Dit zal vooral afhangen van de keuzes waar Hayley Williams voor staat. Mocht Paramore doorgaan dan kan het verder bouwen op de volwassen fundering die gelegd is met deze nieuwe plaat. Mocht Paramore stoppen dan kunnen we met een gerust hart zeggen: gelukkig hebben we de platen nog. Vooral This Is Why.
