Het is echt, allereerst leeft Sir Paul McCartney nog en ten tweede maakt hij ook nog steeds muziek. Wie kan nou zeggen dat hij op zijn 76e nog een album aflevert? Egypt Station is alweer zijn achttiende solo-album en het lijkt erop dat McCartney nog lang niet klaar is met het maken van muziek.
Misschien dacht je bij het uitkomen van New al dat McCartney inmiddels zijn beste tijd gehad heeft. New verscheen in 2013, toen McCartney al de 70 was gepasseerd. In 2016 versterkte de oud-Beatle die indruk op Pinkpop. Hij was aanwezig en zong een twee uur durende set – dat was al heel wat – maar zijn stem was absoluut niet meer wat het geweest is.
Dat is het eerste dat opvalt aan Egypt Station: wat klinkt McCartney eigenlijk goed. Natuurlijk, het is niet meer het gouden keeltje van de Beatles-hoogtijdagen. Maar het is ook zeker niet hoe je 80-jarige vals zingende opa kraait onder de douche. Hier en daar is het wat beverig, maar over het algemeen prima aan te horen, zeker gezien zijn leeftijd. Of hier een subtiele autotune aanwezig is of dat McCartney de laatste jaren gewoon heel veel thee met honing heeft gedronken, is nog even de vraag.
Egypt Station opent met een overbodig Opening Station. 41 seconden lang is gegalm te horen dat niets toevoegt aan de rest van het album. Daarna start I Don’t Know, met een zeer dramatische pianopartij. Na een halve minuut gaat het nummer over in een typisch Beatle-vier akkoordenschema. Met een redelijke basisbezetting van piano, drum en aanwezige bas is het een verrassend catchy begin van het album.
Op single Come On To Me klinkt McCartney wat minder goed, maar krijgt hij het wel voor elkaar om weer een typisch McCartney-nummer te schrijven. Inclusief gezongen hooks en cheesy teksten. Het is fijn om de zanger op dit bekende terrein te horen, Come On To Me zou niet misstaan hebben op een van de eerdere Beatles-platen.
Ook Fuh You is zo’n track. McCartney weet precies wat hij moet doen om een hit te schrijven en Fuh You is zo’n nummer geworden. Het past iets meer in de huidige tijdsgeest met een wat ‘heftiger’ refrein en het zeggen van ‘fuck you’, maar nog steeds klinkt het typisch als McCartney.
Later op Egypt Station komen er nog meer Beatles-invloeden voorbij, op Dominoes vind je bijvoorbeeld een instrumentale bridge die doet denken aan de experimentele fase van de in de jaren zestig populaire band. De elektrische gitaar heeft iets weg van de sitar van Harrison.
Met Egypt Station laat Paul McCartney zien dat hij nog lang niet klaar is met muziek maken. Waar sommigen hem na zijn Pinkpop-optreden in 2016 definitief af hadden geschreven, laat de zanger nu zien het nog steeds in zich te hebben. De oud-Beatle levert een prima album af, dat richting het einde wel wat ingekort had kunnen worden.
