Je werkt in de studio aan een nieuwe plaat, je staat even buiten te relaxen en ziet een ooievaarsnest op het dak. Voilà, daar heb je je albumtitel. Het past precies bij de grondhouding van Pixies rond het nieuwe album Beneath The Eyrie. Lekker spelen, niet te conceptueel denken en je ziet vanzelf wel waarmee je eindigt. De ontspannen insteek van een band die niets meer hoeft te bewijzen.
Amerikaanse en Britse gothic romans gaven Pixies inspiratie voor de sfeer en de teksten op Beneath The Eyrie. Een lekker mysterieus thema, zeer geschikt om op Pixiaanse wijze ongemak en spanning te veroorzaken. Toch komt niet alleen het verstand, maar blijkbaar ook de rust met de jaren. Beneath The Eyrie bevat meerdere nummers die behoorlijk netjes in elkaar zitten. En netjes is eerlijk gezegd niet het woord dat je bij Pixies wilt horen.
Catfish Kate, Daniel Boone, This Is My Fate. Het zijn allemaal gedegen, flink gepolijste rocktracks. Je hoopt toch iets meer schuim in de mondhoeken van frontman Black Francis te kunnen bespeuren. Hoewel het thema en de teksten behoorlijk aansluiten op de donkere verhalen over seks, incest en verminking uit de begintijd van de band, kleurt Pixies op Beneath The Eyrie niet voldoende buiten de lijntjes. De hoeveelheid stoom uit de oren is te minimaal en dat heeft invloed op de algehele kwaliteit van het album.
De echte Pixies-ruigheid is gelukkig nog wel een aantal keer te vinden. Leadsingle Graveyard Hill is krachtig en lekker rafelig. Het zorgt dat de track wél de overtuigingskracht heeft die nummers als Catfish Kate – met dat veel te brave refrein – en This Is My Fate missen. Op St. Nazaire toont Pixies zich ouderwets boos en dat betaalt zich direct uit. In tweeënhalve minuut dendert Pixies langs vuig gitaarwerk, goed bedachte tempowisselingen en spannende lyrics.
St. Nazaire komt extra goed tot zijn recht dankzij ‘voorprogramma’ Los Surfers Muertos. Na oninteressante tracks als Ready For Love en Silver Bullet, brengt Los Surfers Muertos alvast weer wat interesse voor het album terug. In de vorm van St. Nazaire komt de plaat vervolgens volledig tot wasdom. Voor even dan, want de tracks die volgen – zoals het vreemde Bird Of Prey – zullen de ‘Best Of’-cd van Pixies niet gaan halen.
Het is een gegeven dat alle recente muziek van Pixies in de schaduw staat van het invloedrijke werk uit de begintijd. Ook Beneath The Eyrie mag – vanzelfsprekend, ben je geneigd te zeggen – de schoenzolen van meesterwerken Surfer Rosa (1988) en Doolittle (1989) niet poetsen. Daarvoor is de plaat niet rauw en overtuigend genoeg. Niet Pixies genoeg, misschien wel. Zoals Maradona ondanks de extra kilo’s vast ook nog wel eens de kruising weet te vinden, kan Pixies slechts op enkele momenten de klasse uit het verleden benaderen. Dat maakt verder ook helemaal niet uit. Beneath The Eyrie geeft Pixies het plezier om te blijven spelen en dus om te blijven bestaan en op te treden. Daar mogen we het album sowieso dankbaar voor zijn.
