‘This might be the album I’m most proud of’, aldus P!nk. De megaster heeft het daarmee over haar gloednieuwe plaat TRUSTFALL. Maar het is een groot raadsel waar ze dan zo trots op is.
Alecia Moore Hart, zoals de 43-jarige zangeres eigenlijk heet, begint haar carrière in de early zeroes met een beetje r&b en ontpopt zich vervolgens tot stoere poprockchick. Ze kan eigenlijk alles. En dat weet ze. Deze vrouw straalt ontzettend veel zelfvertrouwen uit. Meer dan terecht, want P!nk is alweer toe aan haar negende plaat, alleen lijkt het zelfvertrouwen op TRUSTFALL naar haar bol te zijn gestegen.
Het openingsnummer, When I Get There, is heel mooi. In 2021 overlijdt P!nks vader en dat verdriet heeft haar heel veel inspiratie gegeven in de studio voor een prachtige ballad over rouw.
Maar het is net alsof P!nk ons misleidt. Want na deze krachtige opening stort TRUSTFALL als een kaartenhuis volledig in elkaar. Zoveel inspiratie ze had voor When I Get There, zo inspiratieloos is ze op de rest van de plaat. De overige twaalf tracks hebben een beetje een Sky Radio-gehalte; liedjes die leuk hadden kunnen zijn, maar eigenlijk hun beste tijd al hebben gehad.
Never Gonna Not Dance Again bijvoorbeeld. Het popnummer is bedoeld als een gezellige hit waar je op zou moeten dansen, maar het laat je achter als muurbloempjes. Runaway is er ook zo eentje. Een track die cool zou moeten zijn en helemaal van nu, maar het is niets meer dan een slecht aftreksel van The Weeknds Blinding Lights.
Kijk, P!nk is nog altijd een goede artiest. Performen kan ze als de beste – voor de mensen die na dit album nog steeds fan zijn: ze staat 16 juni op Pinkpop – en zingen kan ze ook nog steeds. Op de nummers Kids in Love samen met First Aid Kit en Just Say I’m Sorry met Chris Stapleton bijvoorbeeld. Haar stem is prachtig, maar de muziek is bagger. Op die twee genoemde tracks gaat ze namelijk voor een soort country-achtige vibe. Country kan heel leuk zijn, maar om in de setting van TRUSTFALL te blijven, is het zo saai dat het misschien wel als laatste redmiddel voor mensen met insomnia kan dienen.
Je zou denken dat als je 23 jaar lang een hitmachine bent, je wel een beetje weet hoe het moet. Toch? P!nk niet. Die lijkt volledig het spoor bijster te zijn en te zijn vergeten hoe je goede liedjes maakt. Op elk nummer van het album is het wachten op een hoogtepunt of spannend twistje, maar die komt er niet. Zonde van een icoon zoals P!nk. Dus laten we TRUSTFALL maar zien als een zwarte (lees: saaie) bladzijde uit haar carrière die we snel moeten vergeten.
