Poppy is al een aantal jaren een internet-fenomeen. De video’s en teksten mixten het alledaagse met het bizarre en werden gezongen door de jonge Moriah Pereira, die het kinderlijk en absurde Barbiepop-achtige personage speelde. Haar teksten gingen gelukkig altijd al dieper dan haar onschuldige uiterlijk. Sinds het uitbrengen van haar nieuwe album I Disagree heeft ze besloten haar uitstraling drastisch bij te stellen, en is er weinig schattigs meer aan.
De verandering die de jonge zangeres heeft doorgemaakt is op het album duidelijk te merken. Poppy lijkt haar robotachtige personage los te laten en laat een meer menselijke, oprechte en vooral duistere kant van zichzelf zien. Ze lijkt op deze nieuwe LP een stuk meer emotionele bagage in haar rugzak te hebben nadat ze betrokken was bij controverse in haar carrière. Ze brak met haar producer Titanic Sinclair, die ze beschuldigde van manipulatie, en werd eerder dit jaar aangeklaagd wegens plagiaat. De persoonlijke transformatie die ze dankzij deze gebeurtenissen doormaakte is duidelijk terug te horen op dit album. De bubblegum-pop van haar eerdere muziek is verdwenen en vervangen door duistere metal. Wel wordt er nog steeds veel gebruikt gemaakt van de dingen die Poppy als artiest definiëren, de repetitieve teksten die kritiek op de maatschappij uiten en de elektronische geluiden zijn nog steeds aanwezig.
Op de titelsong, I Disagree, begint Poppy met het fluisteren van een zin in het Japans die grof vertaald kan worden als ‘I disagree with you’. Vervolgens word je opgeschrikt door de komst van de heftige gitaren die dit nummer een pseudo-metal gevoel geven. Dit komt terug op het hele album. De boodschap is duidelijk: Poppy is het niet eens met een hoop dingen. De overkoepelende boodschap is toch wel dat ze het niet eens is met hoe de maatschappij haar ziet en met wat de mensen met macht haar opdragen. Ook de muziekindustrie komt er niet goed vanaf op deze plaat.
Op nummers als BLOODMONEY heeft Poppy het over de dingen waar ze als artiest tegenaan loopt, zoals het moeten dealen met hypocriete mensen en leugenaar. Ook religie krijgt een hoop kritiek te verduren. De sound van deze single is wederom hard en doet denken aan metal, maar is ook doordrongen van glitchy robot-geluiden. Op Anything Like Me is te horen hoe de zangeres zich voelde tijdens de rechtszaken rondom het plagiaat en de negatieve kanten van roem. Poppy wil niet meer geïdealiseerd worden en herhaalt veelvuldig dat haar fans niet net zoals zij moeten willen zijn.
Op de song Fill the Crown gaat ze hierop door, dit nummer begint met de tekst: You can be anyone you want to be/You can be free; you can be free. Dit zou ook opgevat kunnen worden als Poppy die inziet dat ze geen rol meer hoeft te spelen nu ze gebroken heeft met Sinclair en zich eindelijk vrij voelt om zichzelf te zijn.
I Disagree is dus een nieuw hoofdstuk in de carrière van Poppy waarin ze als het ware haar masker afdoet. Als je houdt van rebelse muziek met een industriële metal-sound en een vleugje absurditeit is dit een geweldige plaat waarop een interessante artiest als het ware wordt herboren. Luisteren is echter nog steeds op eigen risico want het is muziek waar je van moet houden. Dit album zal dan ook voor vele oren als te heftig en vreemd worden ervaren.
