Porches – The House

Waardering

5

Porches, AKA Ghost Cowboys, Sex God, Ronnie Mystery, kortom: Aaron Maine, is een experimentele synthpop artiest die in 2016 succes wist te boeken met zijn tweede studio-album Pool. Dat succes probeert hij door te zetten op het wat minder uitgeklede The House.

Hoewel Pool meer een rock&roll productie was, met veel gebruik van gitaren en drums, lijkt The House puur om electro dreampop te gaan. Opener Leave The House begint op een simpele synthbeat waar Aaron zachtjes overheen zingt en zich afvraagt of hij het huis wel of niet moet verlaten. Wat zal hij daarbuiten vinden? De beat en zang spelen lichtelijk van elkaars beat af, wat een gevoel van urgentie en melancholie met zich meebrengt. Find Me heeft wat meer bite met zijn ritmische backdrum en heldere toetsen. Onbehaaglijk wordt de tekst “I can’t let it find me” gezongen, alsof de zanger zich voor iets aan het verstoppen is, maar ons wordt nooit verteld waarvoor dan.

Het meeslepende Now The Water brengt de gitaar terug die we van zijn vorige werk zo goed kennen, en in typische Porches-style laat hij het klinken als rimpelingen op het wateroppervlak, met een beat die gedurende het lied steeds wordt herhaald. Water is een terugkerend fenomeen in het repertoire van Porches. Country, een van de singles van het album, laat een gevoelige kant zien met fluisterende synth en een kwetsbare stem die naar een ontroerende climax klimt. De water-metafoor keert terug in de lyrics “Watch the water drip/From my mouth to yours”. Anymore introduceert meer dynamiek en muzikale gelaagde beats, met gebruik van autotune, een catchy beatdrop en elektrische geluiden. Wobble is een vertederende experimentele synthballad en Goodbye is een Madonna-esque popdeuntje.

Het is erg lastig om een mening te geven over iets heel erg persoonlijks en experimenteels. Het album klinkt vanzelfsprekend als een lekker geheel; de teksten en sound passen als een puzzel bij elkaar. Maar toch voelt het alsof de plaat iets heel erg belangrijks mist. Er zit geen body in en er is weinig balans. De teksten zijn emotioneel genoeg om je mee te laten voelen met de tekstschrijver, maar samen met de muziek komt dat gevoel net niet genoeg over. De productie is erg dun, alsof de teksten op een strak koord aan het koorddansen zijn en dat koord elk moment zou kunnen knappen. Er zitten zeker uitschieters tussen, zoals Now The Water en Anymore, maar als geheel is het album helaas geen magnifiek product.