Closure/Continuation is het elfde studio-album van Porcupine Tree. De fans hebben er liefst dertien jaar op moeten wachten. Grote vraag is dus: worden zij teleurgesteld of was het het wachten meer dan waard?
Vanaf de eerste noten van openingstrack Harridan is het raak. De funky basgitaar die de opmaat vormt naar het typische geluid van Porcupine Tree. De synthesizer van Richard Barbieri voorziet het nummer van een mysterieus effect terwijl de drums van Gavin Harrison het tempo opzwepen. De zang is zoals we die kennen van Steven Wilson: melodieus, wat op de achtergrond maar toch ook weer prominent aanwezig. Al deze facetten zorgen ervoor dat het uitermate boeiend is en je automatisch naar de volumeknop reikt om die omhoog te draaien. Halverwege, als Harrison warm-gedrumd is, laat hij zich heerlijk gelden. Hij heeft een zeer bepalende drumstijl en verhoogt of verlaagt desgewenst het tempo om vervolgens als een plotse onweersbui weer los te barsten.
Rats Return is een zeer actueel stuk, een protestlied tegen oorlog. De teksten liegen er niet om: ‘You always beat the system somehow.. /.. A heart bleeds, A conscience won’t help you to win the war.’ Aan het eind wordt een aantal leiders/dictators bij naam genaamd. Degene die nu de wereld in ellende en onzekerheid heeft gestort, staat daar helaas niet bij. De muziek is agressief en bijterig. De elektrische gitaar van Wilson schuurt en jankt, de drums klinken als een machinegeweer. De synthesizer lijkt te huilen van verdriet. Het geheel is indrukwekkend en angstaanjagend tegelijk.
De paranoia en angst slaan pas echt toe in Herd Culling. Tekstueel en muzikaal zonder meer één van de hoogtepunten van Closure/Continuation. Het vocale bereik van Wilson gaat van falsetto tot aan woedend geschreeuw. Vooral het veelvuldig terugkomende Liar krijgt zo een lading met zich mee. Het nummer gaat over paranoïde gedachtes en het gevoel dat zich iets of iemand bij je huis bevindt waarvan je de motieven niet kent maar wat je veel angst inboezemt. Na ongeveer vijf minuten lijkt Herd Culling afgelopen. Maar net als je denkt, waar blijft het volgende nummer, barsten de drums los en schreeuwt Wilson: ‘Liar Liar’. Dat zorgt dat het haar op je armen recht overeind gaat staan.
De langste compositie op deze cd is Chimera’s Wreck. Qua speelduur, opbouw, tempowisselingen en sfeer een progtrack pur sang. Porcupine Tree levert hier een moderne klassieker af, tijdloos in al zijn facetten.
Dertien jaar wachten is lang, maar Closure/Continuation verzacht die pijn op een aangename manier. Wat ook een nadeel is aan het feit dat dit album nu pas uitkomt, is het feit dat we in een digitale generatie leven. Muziek wordt vrijwel alleen nog geluisterd via streamingdiensten als bijvoorbeeld Spotify. Deze plaat verdient het om in zijn geheel van de eerste tot en met de laatste noot beluisterd te worden. Met die gedachte heeft Porcupine Tree deze langspeler ook gemaakt en samengesteld, aldus Gavin Harrison in een interview met Arrow, Lords of Metal. En wat is er nou leuker als je een album beluistert om even door het boekje dat bij de cd zit te bladeren? Als een spons de informatie in je opnemen en checken wie waarvoor verantwoordelijk is. Na de eerste keer luisteren blijft de indruk achter dat de invloed van Steven Wilson op Porcupine Tree enorm is. Bij vlagen komt Closure/Continuation overeen met zijn soloalbum Hand.Cannot.Erase. Laat dit album zorgen voor ‘continuation’ (voortzetting) van Porcupine Tree onder voorwaarde dat ze de fans niet weer dertien jaar laten wachten.
