‘My name is Prince, and I’m funky’. Ik houd het kort, want we kunnen deze man geen betere introductie geven, dan dat hij zelf ooit al heeft gedaan. Het enige dat je hoeft te weten is dat hij terug is met een nieuw album. En als Prince iets doet, doet hij het goed. Niet met één album, maar met twee : Art official age en Plectrum + Electrum.
Prince Rogers Nelson, zoals hij voluit heet zette de wereld op z’n kop toen hij begin jaren 80 de albums Controversy en Dirty mind uitbracht. Hij werd één van de grootste soloartiesten van de jaren 80. Want niet alleen Madonna en Michael Jackson zijn onmiskenbaar als je aan de jaren 80′ denkt, hetzelfde geldt voor deze man. Een ander woord dat misschien snel bij je opkomt als je aan Prince denkt is Shockeren, want hier is Prince zeker niet vies van. Conservatief Amerika stond op de kop toen Prince met teksten op de proppen kwam die gingen over orale seks, prostitutie en seksuele fantasieën waarin zijn zus de hoofdrol speelde. Nu zijn we natuurlijk genoeg gewend maar toentertijd werd hij beschouwd als een smerig ventje. Wel eentje met zware religieuze overtuigingen weliswaar die we terug kunnen horen in nummer zoals: ‘The Cross’ of ‘Let’s Go Crazy’, je zoekt het misschien niet achter de funky beat, maar er zit een zwaar religieuze boodschap achter ”dearly beloved we are gathered here todayto get through this thing called life, electric word “life”, it means forever and that’s a mighty long time but I’m here to tell youthere’s something else .. the afterworld a world of never ending happiness you can always see the sun, day or night”. Het was waarschijnlijk nog religieuzer geweest als de platenmaatschappij het niet belet had.
Toen hij in 1984 Purple Rain uitbracht kon zijn succes al helemaal niet stuk. Er volgden nog een paar steengoede albums : Parade met de hitsingle ‘Kiss’. LoveSexy, waar Prince één lang nummer van heeft gemaakt. Naar eigen zeggen zou hij het hele album onder invloed van XTC gecomponeerd hebben. En één van de beste albums uit de jaren 80 als je het mij vraagt; Sign o’ the Times. Maar zo commercieel en artistiek succesvol als de jaren 80′ waren voor Prince, waren de jaren 90′ zowel commercieel als artistiek teleurstellend. In 2004 had hij nog een uitschieter met het swingende, jazzy Musicology, wat erg goed ontvangen werd door vriend en vijand.
Art official age, het begint alsof je in de hipste club van een wereldstad staat: het heeft namelijk alles wat je zou verwachten in een club waar een DJ van wereld formaat draait. Modern, opzwepend en dansbaar. Zo bewijst Prince dat hij zeker niet onder hoeft te doen voor de artiesten van deze tijd. Het past er uitstekend tussen, inclusief de speciale eigenaardige stempel die Prince altijd op zijn muziek drukt. Wat kenmerkt Prince? Zijn stem, je moet er van houden, maar het is niks minder dan uniek. De mix van verschillende stijlen gecombineerd, wat soms perfect uitpakt, soms iets minder. Van Rock tot Pop, Hiphop, Soul, R&B en natuurlijk FUNK. Want wie Prince zegt, zegt ook funk. Je hoeft ook dit keer niks minder te verwachten dan muzikale hoogstandjes. Art of the official is funky en heeft alle ingrediënten voor een Prince album. Hoe Briljant dus ook, niet erg vernieuwend. Het is oud werk in een nieuw jasje. De meerdere stemmen door elkaar heen, de zwoele vrouwelijke computerstem die door het nummer heen praat, het is gewoon typisch Prince.
Het opmerkelijke is dat er een duidelijk onderscheid bestaat tussen Art official age en Plectrum + Electrum. De eerst genoemde heeft meer een funky R&B geluid. Terwijl Plectrum + Electrum eerder een classic Rock geluid heeft ( denk aan de jankende gitaar van ‘When doves Cry’) met een duidelijke gitaarlijn. De romanticus in Prince is nog steeds niet afgestorven, want zijn teksten zijn nog steeds vaak seksueel getint en gericht op de liefde. De muziek heeft ook een sensuele toon. Intro’s met jazzy loungemuziek.
Eerder dit jaar kreeg je al een voorproefje met de single ‘Breakfast can wait’, die ook terug te horen is op dit album.
We kunnen concluderen dat Prince zichzelf heeft overtroffen. Twee albums uitbrengen van hoge kwaliteit is tegenwoordig niet even makkelijk meer. Toch slaagt Prince erin zichzelf te blijven zonder ouderwets te zijn. Art official age en Plectrum + Electrum zijn niks minder dan een lust voor het oor.
