De oude bandleden van Rage Against the Machine zijn weer bij elkaar nadat de band Audioslave op tragische wijze uit elkaar gerukt is door de dood van Chris Cornell. Met Prophets of Rage probeert hun nieuwe band anarchie terug te brengen in de muziekwereld door middel van leuzen als ‘Unfuck the World’. Pinkpop heeft dit jaar mogen genieten van die eindeloze energie waar ze je mee laten springen. Maar helaas is de schreeuw naar de luisteraar niets meer dan een argumentatieloze preek over hoe gemeen en stom de wereld is.
Het eindeloos herhalen van gitaarriffs en aanstootgevende teksten in bijvoorbeeld het nummer Hail to the Chief heeft het album geen goed gedaan. Wat een aangrijpende roep om aandacht zou moeten zijn zijn nu slechts lege woorden die ondersteund worden door dansbare muziek. Dat neemt niet weg dat de muziek vreselijk vervelend kan klinken, zoals in Strenght in Numbers. Met een kipachtig geluid neemt de gitaar de aandacht weg van de rest van de band in de coupletten waardoor dit nummer nooit de vereniging van de mensheid zal bereiken.
Gelukkig kan een van de twaalf liedjes dat wel. In Take me Higher wordt het niveau letterlijk een stuk hoger getild met een funky beat waarop je hoofd vanzelf mee knikt. De tekst daarentegen probeert een mening door te laten schemeren over oorlogvoering maar de boodschap blijft net zo onverklaarbaar als wat er met de scratches gebeurt. Waar de dj in old school rap heerlijke geluiden produceerde laat Prophets of Rage vele steken vallen in het kiezen van hun sound. De scratches klinken veel te scherp en complementeren de songs totaal niet.
Als je kijkt naar het album als het geheel is er weinig variatie te vinden op de track The Counteroffensive na. De woorden ‘counteroffensive’ en ‘Prophets of Rage’ blijven zich herhalen in dit 38 seconden lang durende foutje. De stijl klinkt te modern en elektronisch om een goede aansluiting te vinden bij de rest van de plaat. Missers zoals deze zorgen er voor dat de stijl van de band daarom ook niet serieus genomen kan worden. Door een gebrek aan richting is deze lp niet geschikt om aandachtig naar te luisteren. Maar gelukkig kan er wel gezamenlijk op gedanst worden.
De diepe en overduidelijk politieke boodschap die Prophets of Rage over wilt brengen zal uiteindelijk door niemand gehoord worden. Toen de artiesten nog speelden onder de naam Rage Against the Machine werd de luisteraar uitgenodigd om naar hun politieke standpunten te luisteren met lekkere riffs en catchy beats. Prophets of Rage gebruikt de luisteraar als klaagmuur met steeds dezelfde generieke gitaar en gedateerde anarchistische idealen.
