Met het wisselend ontvangen Villains maakte Queens Of The Stone Age in 2017 weinig nieuwe vrienden. Dat was geen slechte plaat, maar ook weer niet geheel waar de fanbase van Josh Homme en consorten op zat te wachten. Post Pop Depression van Iggy Pop, dat het jaar ervoor verscheen, klonk in die zin meer als een Queens album. Josh Homme werd destijds dan ook door eerdergenoemde zanger ingeschakeld om zijn werk te overzien en heeft wel hele duidelijke vingerafdrukken achter gelaten op de crime scene die tot Post Pop Depression leidde.
Het deed denken aan de Berlijnperiode van Iggy Pop en David Bowie en dat gevoel vind je soms ook op In Times New Roman… Bijvoorbeeld op Made To Parade, waar de stevige rock van de groep ook best had kunnen werken met de oudere stem van Iggy Pop. Eenzelfde mysterieuze en donkere lijn wordt voortgetrokken op Carnavoyeur, waar een schelle gitaarlijn in het refrein wordt afgewisseld met rustiger, meerstemmige vocalen. Op het einde van Sicily zwellen strijkers aan om het geheel van een dramatische twist te voorzien. Weg is de vrolijke noot die Villains sierde. Terug is de woede van Rated R en het experiment van Lullabies To Paralyze.
Nu is het absoluut niet zo dat Queens of the Stone Age is omgetoverd tot een artpop band. Verre van zelfs. Zo is Paper Machete een prettige rocker uit de stal van …Like Clockwork en dat is bepaald geen straf. En Negative Space begint met zijn groovy gitaren en trage zang als een Soundgarden rocker uit de jaren ‘90. Nergens duiken echte hits op. Nee, het is gewoon rocken geblazen met de nodige riffs en hier en daar een sterke melodie. Het eerder verschenen Emotion Sickness laat dit perfect horen.
De gitaareffecten op Obscenery doen denken aan U2’s The Fly. Voeg daar de heavy en groovy gitaren van Queens aan toe en je hebt een lekkere altrocker te pakken. Met hier en daar een artiestiek uitstapje door opwellende strijkers wordt het tempo nergens uit het oog verloren. Meesterdrummer Jon Theodore houdt de boel onderwijl strak bij elkaar en ramt er flink op los.
Afsluiter Straight Jacket Fitting verwijst door zijn structuur en grootsheid qua opbouw naar eerdere meesterwerkjes I Think I Lost My Headache en I Appear Missing. Paranoïde gitaargeluiden en angstaanjagende zang van Homme zorgen voor een heerlijk wringend geheel. Niet vreemd ook dat de plaat hier en daar schuurt en ongemak uitstraalt. De teksten op het album liegen er bepaald niet om, want Homme heeft net een moeilijke periode achter zich gelaten. Een vechtscheiding met veel moddergooien leidde tot omgangsverboden en rechtszaken. Waar advocatenteams elkaar de tent uitvechten, kan de frontman zijn ei gelukkig kwijt in de muziek.
Dit nieuwe schijfje is geen Rated R, geen Villains, en geen …Like Clockwork. Maar maak een cocktail van alle elementen van die platen samen met wat meer artistieke uitspattingen en het levert wel In Times New Roman… op. Al met al klinkt het als honderd procent Queens Of The Stone Age. Laat iedereen die zeikt dat er geen goede rockmuziek meer wordt gemaakt deze plaat maar eens horen, dan piepen ze wel anders.
Het nieuwe album van Queens Of The Stone Age verschijnt op 16 juni. Wie de groep live wil zien kan het aankomende weekend naar Pinkpop. In het najaar staat de band in de Ziggo Dome.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
