Met The Verdict heeft de Amerikaanse metalband Queensryche weer een nieuwe titel aan haar uitgebreide oeuvre toegevoegd. Het is het vijftiende studioalbum en het derde met zanger Todd La Torre, die op The Verdict ook de drumpartijen voor zijn rekening heeft genomen door de (tijdelijke?) afwezigheid van oerlid Scott Rockenfield.
Begin jaren negentig behoorde Queensryche na het album Empire en de daarvan afkomstige single Silent Lucidity tot de absolute top van de rockwereld. Dat was echter van korte duur, want door de opkomst van bands als Pearl Jam en Nirvana werd deze wereld in de jaren daarna totaal door elkaar geschud. Opvolger Promised Land uit 1994 werd commercieel gezien nog wel een succes, maar daarna begonnen er scheuren te komen in de ooit hechte samenwerking van de Amerikanen. Met het vertrek van gitarist Chris DeGarmo en zanger Geoff Tate leek de specifieke Queensryche-sound verloren te gaan en het einde van de band nabij.
Niets is echter minder waar. Na slechts een halve minuut van opener Blood Of The Levant gehoord te hebben, weet je namelijk dat dit een nummer van Queensryche moet zijn. De kenmerkende gitaarlicks van Michael Wilton en de krachtige stem van La Torre, die bijna niet te onderscheiden is van die van Tate, maken het tot een echt Ryche-nummer. Heavy, maar tegelijkertijd harmonieus, dat is waar de band voor staat. Door de toevoeging van een gesproken stem ga je jezelf afvragen of je toch niet per ongeluk het album Operation Mindcrime hebt opgezet.
Bij Man The Machine wordt het tempo en volume opgevoerd. Met flitsende gitaarsolo’s en de hoge uithalen van La Torre racet men door het nummer, dat doet denken aan Crimson Glory, de oude band van de zanger. Dit nummer zal het live ongetwijfeld goed doen bij de nog immer omvangrijke schare fans. Het album gaat verder met het sterke Light-years dat mysterieus begint, maar een toegankelijk refrein heeft. De bas van Eddie Jackson is in dit nummer de stuwende kracht.
Halverwege The Verdict komt dan het hoogtepunt van de plaat. Dark Reverie is een mooie powerballad die niet onder hoeft te doen voor soortgelijke nummers van eerdere platen Rage For Order of Empire. Niet overdreven origineel, maar wel ontzettend goed gemaakt.
Een ander voorbeeld van een geslaagde terugkeer naar de glorietijd van de band is Inner Unrest waarin alle bekende Queensryche-elementen in overvloed aanwezig zijn. Ook nog even speciale aandacht voor het prachtige instrumentale einde van Launder The Conscience en voor het afsluitende Portrait, dat mede door het gebruik van een aantal geluidseffecten een andere kant van de band laat horen.
Voor de fans zal The Verdict gelden als een sterk album zonder zwakke nummers. Het is zeker een vooruitgang ten opzichte van vorige albums Queensryche en Condition Human, maar met uitzondering van Portrait is het een beetje aan de veilige kant. Of de band hiermee nieuwe fans heeft weten te bereiken is dus de vraag. Wel is zeker dat Queensryche terug aan het front is.
