Vrouwenbands in het serieus zwaardere segment van doommetal zijn er niet zo veel. Uit Melbourne komt het duo Divide and Dissolve, en uit Oakland komt Ragana, eveneens een duo, dat deze week met Desolation’s Flower alweer hun vijfde album het daglicht laat zien.
Het album opent nog met een langzame gitaarriff, niet lang daarna gevolgd dezelfde riff in de overdrive en begeleid door ijselijk gekrijs, waarna de drums het tempo opvoeren en het feest kan beginnen.
Zoals gezegd bestaat Ragana, volgens de overlevering een occulte profeet die over de nacht heerst, uit 2 vrouwen die we slechts bij hun voornamen kennen: Maria en Nicole. Het verhaal gaat dat de band in 2011 is opgericht nadat ze elkaar tegenkwamen bij het bier gangpad van de lokale supermarkt, beiden een t-shirt droegen van een metalband, en zo aan de praat raakten.
Ze manifesteren zich als blackmetal outfit maar je kunt Ragana er niet echt op vastpinnen. Zeker, veel emotioneel geschreeuw, maar de sound van de band is vooral langzaam, soms richting stonerrock, qua structuur weer meer richting postrock, maar alles met een ‘doomsausje’. Bij doom moeten we hier overigens niet denken aan een ultra luide sound zoals van Body Void (hoewel het er bij vlagen wel degelijk stevig aan toe gaat) want over het algemeen bevatten de composities van Ragana luchtigere momenten.
Op het nummer Ruins wordt meteen veel gas gegeven maar halverwege kondigt een harp een rustigere fase aan met gitaargetokkel. We worden zelfs even getrakteerd op hemelse zang, waarna de onvermijdelijke climax over ons uitgestort wordt met een hartverscheurend ‘I long for thee’ dat 25 keer herhaald wordt, en dat komt hard binnen.
In DTA wordt er in eerste instantie rustig gezongen, maar dan volgt chaos in de vorm van stevige gitaren en samples van glasgerinkel, van mensen die in paniek zijn en eindigt deze track in complete wanhoop.
Dieper op de teksten ingaand komen we meer te weten over de drijfveren van de band en die zijn op dit album best persoonlijk, zoals in Winter’s Light Pt. 2: “The fawn’s heart stirs/ And the dawn arrives with its fragile light/ And this ache is alway with me/ Unending yearning for a place I’ll never find”, maar ook politiek bijten ze van zich af zoals: “Death to America and everything you’ve done/ I can’t feel anything I am numb”.
Het enige wat er eventueel op aan te merken is, is dat de opbouw van de nummers redelijk hetzelfde is. Oneerbiedig gezegd slingert het van rustig naar spectaculair gierend met veel emotionele vocalen. Maar als je dat zó goed uitvoert als Ragana dat doet, dan rest er slechts respect, want Desolation’s Flower is een geweldige plaat geworden die je hard en vaak moet draaien. Uw recensent zit lekker na te gloeien.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
