Enter Shikari is echt zo’n band waarvan je de ontwikkeling zó nauwkeurig per album kunt volgen dat je er bijna een traantje bij weg moet pinken. In 2007 wisten ze emo-harten al aan zich te binden door hun pionierende geluid dat een mengelmoes is van electro en metalcore. Hoewel niet alle albums even goed gewaardeerd werden, hebben ze altijd dat ‘electrocore’ geluid weten te ontplooien. Met het nieuwe album The Spark is het vooral kijken naar hoe deze band zich verder ontwikkelt.
Na een kort elektronisch introotje begint het album verrassend poppy met opener The Sights. Meteen merk je het verschil op met het onhandig opgenomen maar toch bizar veel voldoening gevende eerste album Take To The Skies. Dat album raakte de popmainstream niet eens met een stok aan, maar dit album komt aardig dicht in de buurt. Het vlotte gebabbel van leadzanger Rou is onveranderd en is meteen een remindertje dat je écht naar een Enter Shikari plaat luistert. De anti-brexit retoriek van Take My Country Back spat ervan af met teksten als ‘I Don’t Wanna Take My Country Back/I Want To Take My Country Forward/We Really Fucked It Up This Time’. De Britse heren hebben altijd een sterk politieke verhaallijn in hun muziek laten spreken en die lijn persisteert ook in het nieuwe album. Het begin van het album blijft toch echt wel dicht in de buurt van de popmuziek zitten, maar hier en daar hoor je een zware gitaar krassen of een brullende stem ertussendoor gillen dat toch weer heel erg Enter Shikari-achtig is. Ook het experimentele electro-drum ’n bass album A Flash Flood Of Colour hoor je terug.
De cd wisselt steeds tussen verschillende geluiden binnen één lied, iets dat voor Enter Shikari een tweede natuur is geworden. Met Airfield heb je even tijd om op adem te komen, maar ook dit nummer bouwt zichzelf op tot een explosieve climax. Shinrin-Yoku is een poëtisch percussie-nummer en The Revolt Of The Atoms roept angstaanjagende beelden op. Het is net alsof elk nummer een eigen personage is met zijn eigen gekleurde jasje dat een bepaalde attitude uitstraalt: de onbewogen emo, de headbangende punk, of toch de nadenkende dichter? Enter Shikari is volledig uit zijn emo-verleden gestapt en is officieel onderdeel van the battle of the bands en kan zich binnenkort misschien wel de UK’s grootste band noemen.
Na alle poespas heeft Enter Shikari met The Spark officieel zijn stap richting de mainstream gezet. En dat is niet per se slecht. Zat je te smachten naar de oldskool-Shikari, dan moet ik je bij dezen teleurstellen. Hoewel metalcore altijd onderdeel van deze band zal zijn, zijn ze daar nu officieel van afgestapt naar een meer radiovriendelijk, maar toch een in-your-face-achtig geluid. Voor Enter Shikari ziet de toekomst er in ieder geval fruitig uit.
