Rita Ora gaat al een tijdje mee. Haar eerste album Ora is uit 2012, met How We Do (Party) als bescheiden hitje in Nederland. In het Verenigd Koninkrijk boekte zij meer succes en stond ze al meerdere malen op nummer 1. Ook haar tweede album Phoenix, dat door rechtszaken vele jaren op zich liet wachten, was een succes. En nu is het na Atlantic tijd voor de nieuwe platenmaatschappij BMG en studioalbum nummer drie met You & I als naam.
Van dit album zijn reeds drie tracks ter promotie uitgebracht: Don’t Think Twice, You Only Love Me en samen met Fatboy Slim heeft ze Praise You opgepoetst en er Praising You van weten te maken. Naast deze drie staan er nog 9 andere tracks op wat het totaal op 12 zet met een duur van ruim 34 minuten.
Wat opvalt is dat You & I erg sterk start door de herkenbare tracks aan het begin te doen, waarbij vooral Praising You een heerlijk feestnummer is. Het volume lijkt na ieder refreintje wat hoger te gaan. Maar ook Unfeel It en Waiting For You hebben een herkenbare sound die niet zou misstaan op een willekeurige track van Kygo of Lucas & Steve.
Bijna alle tracks zijn geschreven door de zangeres zelf, in de meeste gevallen samen met Warren Felder en Alex Niceforo en beide heren namen grotendeels ook de productie voor hun rekening. Dit deden zij al eerder voor diverse andere artiesten zoals Demi Lovato, John Legend en Britney Spears.
Na het eurodance geweld van de eerste vijf tracks is er met de titeltrack van het album tijd voor een rustpuntje. Een prima ballad die de zangeres ook zonder problemen beheerst. Waarna er een tweede cover aan de beurt is met That Girl dat zijn oorsprong vindt in Party All The Time van Eddie Murphy. Waarna we met Shape Of Me een Amy Winehouse-achtige track voorgeschoteld krijgen, die ze eindigt met een uithaal die ook in Look At Me Now voorkomt, en voorkomen is beter dan genezen in dit geval. Het is na zeven zeer fijne tracks een wat minder deel van het album.
En helaas zorgt dat er nou net voor dat het cijfer niet richting de 8 gaat maar nog steeds wel een prima voldoende wordt. Als ze het energieke van het eerste deel had aangehouden wellicht, want Girl In The Mirror is nog niet eens zo slecht maar de langdradige coupletten en onnodige uithalen voegen niet zoveel toe, om maar te zwijgen over de tekst ‘I glow oh,oh,oh,oh,oh,oh,oh,oh,oh in the mirror’. Notting Hill en I Don’t Wanna Be Your Friend zijn gewoon prima tracks waarbij de laatste zo in een romantische Hollywoodfilm kan.
Conclusie van dit album is dat er echt goede tracks op staan, onder andere Praising You en Waiting For You, en het overgrote deel is album van het jaar waardig. Een enkele misstap zorgt er echter voor dat het net niet in aanmerking komt daarvoor. Toch een dikke voldoende voor dit zeer goed te pruimen album.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
