Robot Child is een band uit Melbourne die wordt gevormd door Jeff Wortman (zang), Waleed Aly (gitaar), Marty Holt (basgitaar), Dan Slater (drums) en Dave Hartney (toetsen). Buiten Australië niet heel erg bekend maar binnen Australië draaien ze al een aantal jaren verdienstelijk mee in het livecircuit van met name Melbourne en Sydney. Dus besloten de heren dat het tijd was voor een album. En zo geschiedde.
Een aantal maanden is er hard aan het debuutalbum gewerkt en deze maand kwam het dan eindelijk uit: One More War. Op het moment dat ik dit album ontving – met dank aan Jeff Wortman die persoonlijk het album heeft opgestuurd – had Robot Child twee singles uitgebracht: ‘Sandpit‘ en ‘Ignition‘. Beide platen kan je zonder enige twijfel onder de categorie rock scharen. Melodieuze hardrock dekt de lading nog beter. Dus was dat wat ik verwachtte van One More War, een stevig potje gitaren. En ja, dat trof ik aan maar niet alleen dat.
One More War is namelijk veel gevarieerder dan dat. Met dit album laat Robot Child horen hoe divers hun muzikale interesse en talent is. Eerdergenoemde singles vormen samen namelijk het ene uiterste van het muzikale spectrum dat je op dit album tegenkomt, de stevige gitaren. Het andere uiterste wordt gevormd door ‘Parade‘, een jazznummer dat niet zou misstaan in een rokerige nachtclub waar je een glaasje whisky drinkt terwijl je interessant loopt te doen over van alles en nog wat. Maar laat je niet misleiden door de vrolijke jazzklanken van dit nummer, de boodschap is onverminderd serieus.
Wat er tussen die uitersten nog meer op het album te horen valt is vooral melodieuze rock – zonder de toevoeging ‘hard’ – waarbij stevige gitaar-riffs hand in hand gaan met de opzwepende inbreng van Dave Hartney op toetsen, zowel piano als orgel. Dat Robot Child niet alleen de gitaarsnaar goed weet te raken maar ook de gevoelige snaar niet schuwt blijkt uit de afsluiter van het album: ‘Epilogue’, een haast zoetsappige ballade over hoe we die dingen die we voor vanzelfsprekend nemen moeten leren waarderen. Het zal niet bij iedereen in de smaak vallen maar het is eens te meer een bewijs van de veelzijdigheid van deze band.
Daarbij komt dat er niet bespaard is op een goede productie van het album en bijbehorende video’s. Geen moment heb je het idee dat je naar een nummer van een beginnende band aan het luisteren bent of dat je naar een huis tuin en keuken-videoclip zit te kijken. Nu is het ook weer niet zo dat Robot Child pas net om de hoek komt kijken maar dat neemt niet weg dat One More War het debuutalbum is en dat ze tot een half jaar geleden nog nooit een single hadden uitgebracht of een videoclip hadden gemaakt.
‘Combineer een talentvolle band die een gevarieerde muzikale insteek hanteert met een goede productie en je hebt een bijzonder sterk debuutalbum.’
De conclusie is dat One More War muzikaal gezien niet is wat ik had verwacht. Maar in positieve zin. Waar ik een stevig rockalbum verwachtte blijkt One More War veel meer te zijn dan dat. De boodschap die over het gehele album de boventoon voert is die van een spiegel die ons wordt voorgehouden. Sta eens stil en denk eens na over wat je eigenlijk aan het doen bent. En met dit album bewijst Robot Child dat die boodschap niet per se gepaard hoeft te gaan met een hoop emo-geschreeuw. One More War biedt daarmee een uiterst aangename luisterervaring waarbij je het ene moment zin hebt om de gitaar uit de hoek van de kamer te pakken en op de grond kapot te slaan om vervolgens een paar nummers later je arm om de schouder van hem of haar die je liefhebt te slaan en te zeggen dat alles goed komt. Kortom, combineer een talentvolle band die een gevarieerde muzikale insteek hanteert met een goede productie en je hebt een bijzonder sterk debuutalbum.
Een eervolle vermelding gaat naar de gitaarsolo van Waleed Aly in ‘Sandpit’ (wat mij betreft het beste nummer op dit album). Zijn bio op de website van Robot Child grapt niet voor niks dat zijn linkerhand verzekerd is voor 50.000 dollar.
