Drie jaar na het geweldige Róisín Machine is het tijd voor een nieuw album van Róisín Murphy. Hit Parade is haar zesde plaat, waar ze al zes jaar aan heeft gewerkt. De afgelopen jaren heeft de Ierse continue nieuwe tracks en ideeën gedeeld met haar Duitse producer DJ Koze. Een proces waarin hij haar nummers soms binnenstebuiten keerde, waarna Murhpy met die nieuwe versie aan de slag toog. Enkele weken voor de release kwam Murphy plots in een mediastorm terecht wegens een eigen bericht op X (twitter). Een ferme tweet over de farmaceutische industrie en het gebruik van ‘puberty blokkers’ door transgender kinderen, lijkt een smet te werpen op een zonnige release. Ondanks de nieuwswaarde van deze kleine rel, gaat het om haar nieuwe muziek. En die bevalt. Het album werd voorafgegaan door twee singles, Fader en You Knew, die beide op het album te vinden zijn.
Hit Parade opent met What Not To Do, een track die gelijk de toon zet voor het hele album. Murphy’s eigenzinnige en wendbare stem duelleert met stevige en dansbare beats gemarineerd in een mix van dance, dub en triphop. Het laat zien dat Murphy continu nieuwe wegen inslaat en tegelijk haar Moloko-verleden niet vergeten is. De disco barst los in CooCool met teksten die het voorjaar en ook de bijtjes en vogels vieren. De zang is Murphy ten voeten uit: speels, intens en onnavolgbaar vrolijk. The Universe start met een gitaarsound die doet denken aan The Style Council, maar al gauw geven de geluidscollages het nummer een hedendaagse tint. Zang en gesproken woord wisselen elkaar af. Er komen nog een paar momenten van gesproken woord voor in de nummers Spacetime en Crazy Ants Reprise, verglijkbaar met de skits uit de hiphop. Het past prima op het album, maar de kans is groot dat je ze op een gegeven moment overslaat.
The House is een stevige, midtempo danstrack die beelden oproept van het nachtleven. Een sfeer die wordt vastgehouden door Fader. Free Will is een stuk minder duister, eigenlijk meer vrolijk en poppy. Heldere basloopjes, strak drumwerk en springerig gitaarwerk. De geluidseffecten die in alle nummers een rol spelen, maken dat zelfs een popdeuntje meerdere lagen krijgt. Met You Knew en Can’t Replicate, twee nummers die beide ruim 7 minuten klokken, duik je gelijk de nachtclub in. Diepe bassen en repetitieve geluidsfragmenten zuigen je naar de dansvloer. Vooral Can’t Replicate doet denken aan een geslaagde update van French Kiss van Lil Louis. Met Eureka houdt Murphy de spanning er prima in, een fraaie, wat rustigere afsluiter van een boeiend album.
Hit Parade is een prachtig album geworden. Róisín Murphy blijft boeien en lijkt bij iedere plaat aan zeggingskracht te winnen. Muzikaal is het ook volop genieten. De lange tijd die Murphy en DJ Koze hebben genomen, betalen zich volledig uit. Het is een album geworden dat zich moeiteloos vele malen laat beluisteren en wat het nog wat specialer maakt, je kunt de muziek net zo goed in de beslotenheid van je koptelefoon ondergaan als in een clubsetting met de speakers op volle kracht. Muziek voor het hoofd en de heupen. In een albumrecensie staat de muziek centraal, maar Murphy is een artiest die zowel live als in haar video’s erg veel aandacht besteed aan de visuele beleving van haar muziek. Haar kleding, muziek en de choreografie is een totaalbeleving. Net als bij Kraftwerk, pioniers van futuristische popmuziek, is Muphy’s werk eigenlijk het best te omschrijven als een gesamtkunstwerk. Hit Parade is een belevenis.
