Nadat Rosalía haar album El Mal Querer uitbracht, een barok meesterwerk verankerd in plechtige flamencotradities en gloeiende popgeluiden, barstte de wereld van de Spaanse artieste wijd open en leek alles tegelijk op haar af te komen. Er was eindeloze lof: ze was een creatief genie. Maar golven van kritiek kwamen met evenveel kracht: ze was niet origineel en ze was te commercieel. Ondanks alle reacties bleef Rosalía groeien en veranderen voor de schijnwerpers door middel van hitsingles, trekkend uit genres als reggaeton en hiphop. Ze was moeilijk vast te pinnen en het gesprek over haar en haar muziek werd voor velen een constante must. Rosalía’s brutale nieuwe album, Motomami, is een reactie op al die roem, aandacht en onenigheid. Eén die het geluid breekt dat haar de laatste jaren omringt.
Rosalía is compromisloos over wie ze is en wat ze wil doen. Vanaf de eerste seconden van Saoko, de hydraulisch geladen opener, verklaart Rosalía zichzelf vol tegenstrijdigheden, metamorfoses en impulsen: “Ik ben heel erg ik, ik transformeer”, zingt ze. “Ik ben alles, ik transformeer.” Op Candy zingt Rosalía over een oude romance, een ballad die plotseling rimpelt met een minimale beat. Bizcochito is zo speels dat het klinkt als een ijscowagen die door de buurt rolt, terwijl CUUUUuuuuuute juist is gebouwd uit intens hoge, opzwepende zang en het bonzen van donkere baslijnen.
In tegenstelling tot de sierlijke verhalen op El Mal Querer, dat werd geïnspireerd door een 13e-eeuwse Occitaanse roman, zijn veel van haar nieuwe songteksten luide buigingen en veel meer informeel. “Mijn swag maakt je duizelig/ zelfs je moeder zingt mee”, trilt ze zo op Bizcochito. Nog een grote adrenalinestoot komt op het opvallende La Combi Versace met Tokischa, de Dominicaanse krachtpatser die vorig jaar samen met Rosalía op de single Linda samenkwam. Hier maakt ze nog een keer duidelijk dat Motomami allesbehalve ‘heilig’ is.
Bij Motomami draait alles om dualiteiten en concurrerende energieën, dus er is ook een kant van de plaat die zwaar is van emotie. G3 N15 is een sloopkogel van een nummer met een aantal van de mooiste teksten op het album. Rosalía spreekt de harde realiteit van de huidige wereld tegen haar 10-jarige neefje zingend uit: “Ik ben ergens waar ik je niet mee naartoe zou nemen/ Niemand heeft vrede hier tussen sterren en naalden/ Marmeren sterren gesneden in de vloeren/ Folies over de straten waar modellen slenteren.” Een audiofragment van een ouder familielid dat het belang van familie voor haar benadrukt, maakt het lied nog meer teder.
Hentai bereikt een ander niveau van intimiteit. Rosalía’s stem zweeft over een dromerige pianomelodie, zingend met de warmte en delicatesse van Judy Garland. “Ik wil je berijden zoals ik op mijn fiets rijd/ Maak een tape voor me zoals Spike/ Ik sloeg het totdat het stijf werd/ In de tweede plaats is jou neuken/ In de eerste plaats is God.” Ze omarmt de eenvoudige, ongecompliceerde geneugten van seks, speelt met verwachtingen en contrasten terwijl ze het soort teksten ondermijnt waar mannen altijd mee wegkomen.
Motomami belichaamt Rosalía en herinnert ons eraan dat ze als muzikant altijd aangetrokken wordt tot provocatie en dat ze dat per se uit moet spreken. Het heeft een eindeloze aantrekkingskracht en het definieert haar muziek. Als het geen emoties opwekte, als het niet dissonant aanvoelde, als het geen scène veroorzaakte, zou het niet van Rosalía zijn.
