Royal Blood staat al sinds de oprichting als een huis. Het duo Mike Kerr en Ben Tatcher toonde dat je niet per se een grote band nodig hebt om zalen plat te spelen. Het enige probleem: waren ze als drummer en gitarist niet te veel op dezelfde patronen aangewezen? Met Back To The Water Below bevaart de band zowaar nieuwe wateren.
Op album nummer vier is een stuk meer ruimte voor nieuwe instrumenten. De meest prominente verandering is dat Kerr ook regelmatig achter de synthesizers en pianotoetsen is gekropen, en op slottrack Waves is er ruimte voor zowel de cello als viool. Om direct met het eind te beginnen. Waves is Royal Bloods poging tot een powerballad, maar deze is behoorlijk saai totdat de gitaar halverwege iets van garnering toevoegt. Schitteren doet het nummer helaas nooit.
En dat geldt voor het merendeel van Back To The Water Below. Veel van de nieuwe wateren voelen nog een beetje onwennig aan. Royal Blood knispert niet, of toch niet over de lengte van de volledige plaat. De toevoegingen fungeren als rem. Op bijvoorbeeld Shiner In The Dark gaan Tatcher en Kerr niet voluit. Je merkt een zekere mate inhouden tijdens het rocken.
Het middenrif laat de potentie van het duo horen, ook met de nieuwe smaakjes. Dat begint met de sterke single Pull Me Through, waarop de piano en scheurende gitaar elkaar zowel afwisselen als versterken. Op The Firing Line is de rock nergens te bespeuren, maar het speelse en fijne tempo van de piano brengt voldoende levendigheid om je te vermaken.
Vervolgens komt de beste banger van Back To The Water Below en zelfs een van de sterkste songs uit het volledige oeuvre van Royal Blood. Tell Me When It’s Too Late begint met een alarmachtige riff en zodra de drums invallen is de groove van de plaat niet te versmaden. Royal Blood op een tempootje lager, maar o zo scherp. Bovendien gaan de heren in het refrein goed los op hun instrumenten en in deel twee zitten de solo’s verstopt. Klaar met rocken zijn ze nog zeker niet. Ook het sporadisch theatrale Triggers zit vol met sterke riffs. De momenten dat Tatcher zijn drumstokken echt aan gort slaat, zijn wel beperkt.
Daarna wordt het helaas weer minder. How Many More Times laat een halfvol – of beter halfleeg – gevoel achter. Het is niet het oude Royal Blood en overtuigt niet genoeg om te spreken van een nieuw succes, zoals een paar van de tracks ervoor. Op High Waters klinken de Britten als een coverband van zichzelf en de titel van There Goes My Cool is opvallend treffend. Muzikaal overtuigt de song niet en de lange uithalen van Kerr zijn ook geen succes. De gitaarsolo naar het einde toe komt niet in de buurt van de beste solo’s van Royal Blood.
Zodoende biedt Back To The Water Below veel stof om te bespreken. Een misschien wel nodige andere route, maar een die ook zo nu en dan de verkeerde afslag neemt. Zonder het maken van fouten en durven falen is vooruitgang boeken ontzettend lastig. Dus wie weet rijst Royal Blood met album vijf weer tot ongekende hoogten.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
