Royal Blood is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de meest relevante rockbands van dit moment, knap in een tijd waarin het genre allerminst in de spotlights staat. De Britse band heeft een heel eigen stijl, vooral herkenbaar aan de signature sound van de bas die door een elektrische gitaarversterker wordt opgenomen. Ondanks het overwegend hoge niveau van de albums die Royal Blood tot nu toe uitbracht kan de band rekenen op kritiek, het geluid is meestal namelijk niet erg gevarieerd. Brengen de mannen daar verandering in op hun nieuwe plaat Typhoons?
Het antwoord op die vraag is tweeledig.Royal Blood heeft er in ieder geval voor gekozen om hun stijl subtiel aan te passen. De gemiddelde luisteraar zou de Britse nog altijd niet typeren als subtiel, maar Typhoons klinkt minder recht voor z’n raap dan zijn voorgangers. De snoeiharde gitaarriffs zijn nog altijd volop aanwezig, maar de focus ligt meer dan voorheen op groovy ritmes. Invloeden van funk, disco en bij vlagen zelfs elektronische muziek zijn regelmatig hoorbaar. Het geheel is daardoor dansbaarder dan we gewend zijn.
Vooral op de eerste helft van de plaat blijkt dit een dankbare afwisseling; singles als Typhoons en Trouble`s Coming zijn lekkere combinaties van rammende gitaren en swingende beats. Ook de synths die regelmatig hun opwachting maken passen opvallend soepel in het geheel. Soms zijn er zelfs wat elektronische details in de productie op te merken. Limbo is hiervan het beste voorbeeld, de tweede helft van dit nummer komt qua structuur bijna in de buurt van house, zeker als de synthesizer zich bij de andere instrumenten voegt.
Goed, de stijl is misschien wat anders dan op eerdere platen dus in die zin is er sprake van variatie, maar over de hele linie van dit album blijft de sound wel erg hetzelfde. Je kan van Typhoons niet echt zeggen dat het een gevarieerd album is. Met name richting het einde van de plaat worden de nummers behoorlijk inwisselbaar. Vrijwel iedere track heeft exact dezelfde productiestijl, van gitaren tot de synts: alles klinkt hetzelfde in ieder nummer. Als de riffs en melodieën dan niet pakkend genoeg zijn, gaat een leuk opzetje na de tiende keer toch vervelen. Nummers als Mad Visions en Hold On lijken zelfs zo op elkaar dat je nauwelijks doorhebt dat je naar twee verschillende nummers luistert.
De weg die Royal Blood op Typhoons is ingeslagen is in theorie absoluut niet de verkeerde. Met dansbare beats en licht elektronische invloeden gaan ze met hun tijd mee, zonder onnodig ver van hun wortels af te wijken. Toch had er wat meer variatie in gemogen en waren een paar ouderwetse stampers als Out Of The Black en Little Monster geen overbodige luxe geweest.
