Middenin de demonstratie gekte zijn El-p en Killer Mike erg betrokken bij de Black Lives Matter movement. “Fuck it, why wait. The world is infested with bullshit, so here’s something raw to listen to while you deal with it all.” Samen met deze tekst werd RTJ4 een paar dagen eerder de wereld in gebracht.
Run The Jewels liegt niet met zijn statement, RTJ4 is rauwe rap die bij je blijft. Op hun oudere albums heeft het hiphopduo nooit een blad voor de mond genomen. Het eerste deel van het album bouwt op naar het meest centrale moment van het album walking in the snow. Deze track is het beste van Run The Jewels: beat switches, fascinerende productie en bovenal overtuigende teksten van beide. Killer Mike rapt hier Every day on evening news they feed you fear for free/And you so numb you watch the cops choke out a man like me/And ’til my voice goes from a shriek to whisper “I can’t breathe”. Het is een tragische doemvoorspelling, want deze teksten waren al geschreven voordat George Floyd zijn laatste woorden fluisterde. Toen Mike dit schreef refereerde hij naar Eric Garner. Voor een groot gedeelte van dit album loont het om de teksten nader te bestuderen. Sommige boodschappen zijn minder cryptisch dan andere. Zo wind het refrein van JU$T er geen doekjes om ‘Look at all these slave masters posing on your dollars’.
Evenals voorgaande albums zijn op RTJ4 zorgen een aantal goed geplaatste gastartiesten voor welkome afwisseling. DJ Premier brengt een meer minimalistische productie vergeleken met El-p’s georganiseerde chaos. R&B- en bluesheldin Mavis Staples en rockgoeroe Josh Homme (Queens of the Stone Age) helpen Run The Jewels aan het meest muzikale nummer op het album. Capabele rappers 2 Chainz en Zack de la Rocha (Rage Against The Machine) hebben beide een unieke flow die afwijkt van Killer Mike en El-P. Elke samenwerking van Zack de la Rocha met Run The Jewels is tot nu toe een groot succes geweest. Er zijn namelijk weinig rappers die de energie van Run The Jewels kunnen matchen of overtreffen en Zack is er daar zeker een van. Daarom is het jammer dat Zack juist op JU$T een plekje krijgt. Hier krijgt Pharrell Williams namelijk de leiding over de productie. Een gemiste kans want de vorige samenwerkingen met Zack De La Rocha floreerde door hoge energie en agressie. Pharrell’s productie is meer terughoudend en sluit niet echt aan op de stijl van Run The Jewels.
Na walking in the snow laat Run The Jewels zien dat ze werkelijk over elke productie kunnen rappen. Zo zijn er hier veel gitaren terug te vinden, de eerdergenoemde poppy Pharrell beat en een Hans Zimmer-esque compositie. De rock-rap ode the ground below is met name indrukwekkend. Mede omdat dit genre al dood is verklaard door de eindeloze oppervlakkige rock-rappers. Hier zijn de gitaren krachtig en prominent, maar stelen niet de show. Ook zijn de woordspinsels van Killer Mike weer verbijsterend: ‘Not a holy man, but I’m moral in my perversiveness/So I support the sex workers unionizing their services’. Niet alleen Killer Mike bevestigt zijn vaardigheid op dit album. Ook producer El-P laat zien hoe kundig hij is met pen en papier. Er zijn meerdere referenties naar de filosoof Nietzsche terug te vinden in zijn teksten. Daarnaast staat El-P zij aan zij met zijn partner wat betreft gebreken van de Amerikaanse politie: ‘From a long line of the rancidest swine came the violators/ The cloven foot designers of high crime for the iron ages’.
RTJ4 sluit af op een meeslepende hoge noot met a few words for the firing squad. Veel van dit album is gefocust op de macht van de onderdrukkende gevestigde orde. Een terugkerende slogan van Run The Jewels is ‘Kill Your Masters’. De laatste track van RTJ4 kiest een andere focus, namelijk slachtoffers. Zo worden geliefden uitgelicht en herinneren ze hun luisteraars aan de socialistische boodschap dat in een democratie de macht bij de meerderheid ligt. Buiten de ingenieuze teksten is de productie van deze track uitstekend, waarbij de memorabele saxofoonsolo de kers op de taart is.
Liefhebbers zullen aan de lippen hangen van Killer Mike en El-P op dit album. Dat komt goed uit, want beide hebben veel te vertellen. Het ontbreekt wel aan een ultieme banger zoals de vorige albums dat wel hadden. Verder zijn er hier en daar nog kleine probleempjes. Zo zijn sommige refreinen wel erg simpel en minimaal. Niet overal pakt de lage prioriteit voor melodie even goed uit. never look back is een goed voorbeeld waar deze problemen samen komen. Op het overgrote deel van dit album vervagen deze probleempjes met gemak door de sterke punten die Run The Jewels altijd al interessant maakten. Dit alles maakt dat dit album een sterk geheel is dat niet snel vergeten wordt. RTJ4 is de beste muzikale vertaling van de internationale ‘outrage’ over systematisch racisme.