De wekker ging veel te vroeg. Het brood was op. Veel gedoe op je werk. In de file. Gezeur van je schoonouders. Je hebt heel wat moeten doorstaan vandaag. Maar dacht je dat jij het zwaar had? Ry X heeft pas echt te klagen. Althans, dat doet de manier waarop hij zijn nieuwe album Unfurl heeft ingezongen sterk vermoeden.
Hoewel de verstilde, minimalistische muziek van Ry X geen basis voor gegarandeerde populariteit is, lacht het succes de in Los Angeles wonende Australiër flink toe. Al sinds de ep Berlin uit 2013 krijgt Ry X volledige concertzalen muisstil. Toch ontving debuutalbum Dawn (2016) naast lof ook de nodige kritiek, want het was allemaal wel erg veel van hetzelfde.
De bebaarde zanger lijkt aanvankelijk geleerd te hebben van die fout. Na de filmische opener Body (Ambient) grijpt Untold direct de aandacht met een kekke beat en de mooie, dromerige zang van Ry X. Halverwege komt er zelfs nog een klein snufje elektronica bij. Ry X heeft duidelijk gevoel voor sterke arrangementen, want Untold is een interessante compositie die je gegarandeerd vaker wilt opzetten.
Maar dan blijkt al snel dat er nog wat eenheidsworst van zijn debuutalbum in de voorraadkast ligt. En een flink stuk ook. Op Bound is dat nog te verteren, omdat het mooi contrasteert met Untold en bovendien zit er een subtiele, maar fijne afwisseling in de muzikale begeleiding. Tijdens Body Sun begint het al iets meer te jeuken. Nog altijd mooi om naar te luisteren, maar toch wéér hetzelfde trucje. Minutenlang de emoties van je afzingen, terwijl op de achtergrond steeds weer een nieuw laagje opduikt. In YaYaYa vindt dat proces nog maar eens plaats en worden na een minuut ook nog eens de deuren van de yogaschool opengezet. Het mantra-achtige refrein draagt echter niet bij aan een ontspannen zen-moment. Het werkt juist ronduit op de zenuwen.
Waar collega-grieners als Bon Iver en Novo Amor het wel voor elkaar krijgen om een album lang de emotie vast te houden, begint het op Unfurl halverwege al behoorlijk pathetisch te worden. Het gewicht van de volledige planeet lijkt op de schouders van Ry X te rusten en dat zullen we weten ook. Telkens stort Ry X een vrachtlading meelijwekkend drama over ons uit. Vooral op Foreign Tides en The Water is het theatrale gehalte bij vlagen tenenkrommend, al zorgt het techno-outro van laatstgenoemde wel voor een hoogtepunt. Het lucht zelfs een beetje op als je met het instrumentale Sun (Ambient) even een minuutje kunt afkicken van de dramatiek. Schandalig eigenlijk, want Ry X heeft een stem waar je geen genoeg van zou moeten kunnen krijgen.
Ry X heeft een unieke sound en zijn livereputatie is met recht groot, maar na het luisteren van Unfurl blijven vooral de woorden ‘eenzijdig’ en ‘melodramatisch’ hangen. Je zou de Australiër het liefst een tissue aanreiken om zijn tranen te drogen, terwijl het toch de bedoeling is dat de luisteraar met een doos zakdoeken op de bank zit te snotteren om de mooie muziek. Hoewel er best een aantal mooie, breekbare tracks op Unfurl te vinden zijn, blijft de emotie te vaak aan één kant hangen. En zo dwingt Ry X ons om maar weer om onze eigen problemen te treuren.
