Wat voor elk beginnend artiest een probleem is, was dat ook voor Sam Burton: geld verdienen in afwachting van een muzikale doorbraak. Dus tussen het schrijven en produceren van zijn tweede album Dear Departed door, was hij dakreparateur en werkte hij op het land van diverse boerderijen al rondtrekkend door Amerika. Dat zwervende bestaan verruilde hij begin dit jaar voor een rondtrekkend bestaan door Europa als voorprogramma van niemand minder dan Weyes Blood. Maar met Dear Departed op zak heeft hij haar hulp – nauwelijks een half jaar later – niet meer nodig. Dear Departed staat als een eenzaam maar rotsvast huis in open weide, waardoor hij de stoute schoenen inmiddels aangetrokken heeft en een eigen tour is gestart die hem op 10 september naar de Amsterdamse Paradiso voert.
Dear Departed is een album over persoonlijke groei en het afscheid nemen van overbodige versies van jezelf. ‘Dear departed’ is een uiting die vaak gebruikt wordt om een overledene toe te spreken op begrafenissen of crematies. In de context van dit album wordt het gebruikt als aanspreektitel van een ongewenste c.q. achterhaalde versie van jezelf, waarvan je op het punt staat afscheid te nemen. Het onthult de persoonlijke diepgang en het zelfonderzoek dat Burton deed voorafgaand en gedurende de totstandkoming van deze veertig minuten durende plaat. Dat dit op intieme en indringende wijze is terug te horen in elk van de tien liedjes op Dear Departed is mede te danken aan de sterke productie die in handen was van Jonathan Wilson, die eerder werkte met grootheden als David Crosby, Jackson Browne, Elvis Costello en Father John Misty.
Over grootheden gesproken; het opvallende en karakteristieke stemgeluid van Sam Burton uit vervlogen tijden, doet denken aan een mengeling van John Denver, Roy Orbison en Gene Pitney. Heerlijk loom en langgerekt gezongen, zonder al te veel vibrato en met een in weemoed gedrenkte snik op zijn tijd.
Dan het album zelf. Elk van de tien songs is een klein gedicht op muziek, waarbij Burton weinig op heeft met structuren. Veelal ontbreekt het aan de traditiegetrouwe opbouw van een popliedje en beperkt Burton zich tot een intro, couplet en een refrein, waarbij het refrein in klank wel terugkeert maar niet in lyriek behalve de titel van het liedje. Pale Blue Night is geschreven als een eenzijdig gesprek met Burton’s alter-ego. ‘I found you behind your smiling disguise’ zal voor velen een herkenbare en invoelbare zinssnede zijn. En zo prijken er veel prachtige volzinnen op Dear Departed die niet zouden misstaan in de dichtbundels van iemand als Ilja Leonard Pfeijffer. De wees-zacht-voor-jezelf-methode komt aan bod in I Don’t Blame You. Het gevoel een zeil op een schip te zijn op zoek naar een beetje wind om in beweging te komen wordt als beeldspraak op introverte, berustende toon vol zelfcompassie bezongen. Het gitaarspel is bedrieglijk eenvoudig en de strijkpartijen zijn smaakvol ondersteunend. Op dit album prijkt één lied dat boven dit maaiveld uitsteekt: Coming Down On Me. In de rijke wereld van de folkmuziek is dit een lied van absolute wereldklasse. Melancholische polemiek die in elke toon en vezel voelbaar is.
Burton is tekstueel het mooist en meest kwetsbaar op Empty Handed. ‘All that I’ve taken, is all I have/ I won’t come back until I’m empty handed’ is misschien wel de droevigste, raakbare en toch meest verwachtingsvolle volzin van dit jaar. Een bijzondere mix van emoties, gedachtes en overpeinzingen samengebracht in slechts zestien woorden. Meesterlijk.
Met de woorden ‘But now I’ve gone and I need a place to go’ in het lied A Place To Stay besluit Burton dit geweldig goede album als ware het dat hij zich in een carrière-interbellum bevindt: zijn klusjesmancarrière achter zich en zijn muzikale carrière voor zich middels zijn eigen tour, hoewel hij dat ten tijde van het schrijven van dit slotlied nog niet kon weten. Dear Departed is zogezegd als tien kleine impressionistische schilderijtjes, hangend aan te grote, grof gestucte muren in slecht verlichte ruimtes. Slechts een enkeling die er de tijd voor neemt ziet welk wonder er zich aan diens ogen voltrekt. Tien schilderijtjes die pas veel later de volle aandacht zouden krijgen toen de schilder al lang niet meer onder ons was. Dear Departed is het overtuigende muzikale equivalent hiervan. Zo’n album dat je heel graag van heel dichtbij, live en (als het even kan) integraal ten gehore gebracht wil beluisteren om de impact te kunnen ervaren op zielsniveau. Gelukkig kan dat binnenkort, op 10 september in het Amsterdamse Paradiso.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
