Say She She brengt met Silver binnen één jaar tijd een tweede album uit. De puntige nummers van de debuutplaat waren heerlijke popnummers die terug deden verlangen naar discogroepen uit de late jaren zeventig. Voorganger Prism had dan ook beter verdiend: meer aandacht, meer uitbundige reacties en meer airplay op de radio. De komst van Silver zou wellicht een extra duit in het zakje kunnen doen. Het is aan langspeler nummer twee om die kwaliteit vast te houden en te hopen op een betere reactie. Althans, als de muziek daar ook daadwerkelijk naar is.
Eerste track Reeling brengt die lekker psychedelische disco terug. Mooie uithaaltjes, een stuwende bas en die 4-on-the-floor zijn heerlijk. Waar de track al de hele tijd hint naar wat leuke uitstapjes richting meer psychedelische klanken, komt dit vooral in het outro pas echt uit de verf. De echo’s op de stemmen worden wat verder opgevoerd en de spacy geluiden vliegen de luisteraar om de oren. Don’t You Dare Stop als tweede song is een beetje een onverwachte ommezwaai, door de wat meer rechttoe-rechtaan aanpak. De song ontvouwt zich als een rustige ballade die ondersteund wordt door vrolijk getinte gitaargeluiden. Waar de opbouw in de coupletten nog richting lijkt te geven, blijft de échte klapper in de refreinen uit. Die stellen namelijk erg weinig voor en zijn vooral héél erg zoet. Waar het outro van Reeling deed hopen op meer spannende muziek, dendert Don’t You Dare Stop te lang door.
Astral Plane en C’est Si Bon zijn uit datzelfde hout gesneden. Dromerig klinken de songs zeker, maar het is af en toe ook erg gezapig. Qua sound klinkt het allemaal gelikt en in orde, maar de stemfunctie van de zangeressen gaat zelden over op full power. Het is niet vreemd dat de samenzang van een harmonietrio de meeste aandacht krijgt, maar wat meer solozang met af en toe een flinke uithaal zou niet misstaan.
Soms pakt een verdwaalde track op het zestien nummers tellende album wat beter uit. Think About It en Questions doen hetzelfde kunstje van de eerdere tracks dunnetjes over, maar weten beide een aardig refrein neer te zetten. Dat komt mede door de achtergrondmuzikanten, die de groep nog net wat meer pit meegeven. De baslijnen laten geen enkel steekje vallen en ook het synthesizerwerk komt af en toe venijnig uit de hoek.
Maar dat redt de plaat niet van middelmatigheid. Het is onduidelijk waarom Silver maar liefst 66 minuten moet duren. Een kort album van maximaal twee kanten vinyl was voldoende geweest. Op die manier had Say She She behoorlijk kunnen snijden in de tracklist, waardoor er geen overbodige songs over zouden blijven. Het einde van de langspeler brengt hier en daar nog een flinke uitschieter in de vorm van nummers als NORMA en het lang uitgesponnen Silver. Het krachtige Bleeding Heart knalt er lekker in, maar misstaat wel een beetje in de context van de rest van het album.
Het matige onthaal dat volgde op de eerste plaat was onterecht. Het te lange Silver van Say She She vraagt wellicht meer om die lauwe reactie. Het is allemaal wel erg gewoontjes. Het steekt niet, maar het prikkelt ook zelden. Zoals wel vaker in het leven kan je niet altijd voor de eerste plaats gaan, maar zelfs zilver is wel eens te hoog gegrepen.
