“Bring the dope, bring the hoes, bring the money bags in” is het refrein in het relaxte openingsnummer Funny Guy, terwijl we als het ware een draaimolen op de kermis horen ronddraaien. Op het nieuwe album Blue Lips van Schoolboy Q kunnen we de lyrics laten voor wat ze zijn, want veel dieper dan dit gaat het veelal niet. Seks, drugs, geld en straatgeweld zijn, zoals vaak in de rapscene, en zeker bij Q, de meest prominente onderwerpen. Hoewel? Hier en daar reikt Blue Lips verder dan de gebruikelijke banaliteiten en vinden we introspectie.
West Coast-rapper Quincy Matthew Hanley aka Schoolboy Q komt na sterke albums als Oxymoron, Blank Face LP en vijf jaar na het iets mindere CrasH Talk dus met Blue Lips. Zijn zesde productie bevat achttien nummers in 56 minuten, want zuinig is ’Q‘ nooit. Niet qua aantal nummers, maar ook niet qua stijlen: gangstarap, jazzrap, experimentele hiphop, drum-‘n-bass en veel samples uit de romantische jazz, soul en r&b.
Zoals te doen gebruikelijk zijn er weer de nodige gasten uitgenodigd. Op Pop krijgt de vooraanstaande rapper de laatste vijftien seconden nog even hulp van Rico Nasty, net genoeg voor wat extra gif in dit toch al rockachtige nummer.
Germany’86 is zowaar een vrouwvriendelijke tekst, maar gaat dan ook over de moeder van de artiest. Hoe ze in Duitsland het land diende en terug in L.A. doodleuk in ’the projects’ gedumpt werd en voor Q het enige geboden pad het slechte pad was. (‘Sent her back to the Hoovers, left her son for the shooters’. (Hoovers was destijds een beruchte straatbende in L.A., red.)
Op Cooties, een verhalend nummer met een lome beat, reflecteert hij op zijn goede leven. Waar heeft hij dat aan verdiend, dat grote huis, zijn gezin met kinderen, ontvlucht te zijn uit de armoede. (‘My big-ass kitchen, a runway here/My kid’s playin’ soccer, ain’t shit in the way’).
Een paar nummers, zoals oHio featuring de onvermijdelijke Freddie Gibbs en Movie, hadden misschien met een wat strengere selectie de plaat niet gehaald, maar dan staan dan weer Foux met zijn aparte ritmes, en het voornamelijk instrumentale Nunu tegenover die het niveau omhoog tillen. De raps zijn er wel degelijk, maar zwaar vervormd zodat het een mooi geheel met de muziek wordt. Nunu is dan ook het hoogtepunt van de plaat.
Kijkend naar de vele features valt op dat de rol van de gastartiesten over het algemeen klein is gehouden. En terwijl r&b- zangeres Jozzy slechts één kort couplet toebedeeld krijgt in Lost Times, is dit een hele fijne track geworden. Of komt dat omdat het nummer geproduceerd is door dj en geluidskunstenaar The Alchemist?
Het “probleem” van de plaat is een gemis aan focus, aan consistentie. Blue Lips is een levendige en veelzijdige plaat van een vooraanstaande artiest, en zal zijn fans zeker niet teleurstellen. Maar Q kan op deze manier zeker nog vijf albums maken die niet teleur zullen stellen. De vraag is of dat wenselijk is. Deze plaat laat zien dat zijn talent nog altijd groot genoeg is om in de toekomst te verrassen met een nog avontuurlijker album.
