Seasick Steve, de man wiens carrière sinds zijn eerste studioalbum Dog House Music uit 2006 een enorme vlucht genomen heeft, komt nu met zijn tiende plaat Love & Peace. Bij het horen van de titel slaat de schrik je om het hart. Seasick Steve is toch niet soft geworden op zijn (nog) oude(re) dag. Is dit een album vol kleffe wereldverbeterende liedjes of een ouderwets schurende bluesrock schijf?
De openings- en tevens titeltrack geeft direct antwoord op deze vraag. Het is gelukkig weer een cd met twaalf onvervalste Seasick Steve-songs. Het intro bestaat uit gesproken woord met een rare echo waarin hij zich afvraagt wat het probleem met mensen is tegenwoordig. Het is één grote zooi geworden, we luisteren niet meer naar elkaar, niemand weet wat het probleem is en niemand ziet het. Hij sluit af met een weinig positief ‘have mercy.’
In Love & Peace komt hij zelf met een oplossing. De boodschap is goed bedoeld, maar erg naïef en simplistisch: stop de haat en laten we terugkeren naar liefde en vrede. Volgens Steve geen oud cliché, maar iets wat wij zelf kunnen bewerkstelligen. Toch voelt het als een wat belerende tekst, maar gelukkig wel verpakt in een uptempo blues song met catchy gitaarriff en lekkere drums.
In Regular Man bezingt hij zijn eigen levensverhaal zoals wij dat kennen. Of het verhaal klopt is nog altijd niet duidelijk, maar dat neemt niets weg van dit onvervalste stukje zuidelijk-Amerikaanse blues. Een typische bluesbeat, met mondharmonica en vuig klinkende gitaar als begeleiders van het verhaal van Seasick Steve. Een leven lang zonder geld en hard werken tot dat moment van zijn wereldwijde doorbraak. Volgens Steve is hij niet vergeten waar hij vandaan komt en heeft de faam, de roem en het geld hem niet anders gemaakt dan hij al was. Een mooie gedachte, maar of het klopt weet alleen hij zelf.
Toes In The Mud is ook weer zo’n typische Seasick Steve plaat. Het is herkenbaar en rockt als vanouds. Ook is het weer een bevestiging dat Steve geen sterallures heeft en nog altijd een gewone man is die met zijn tenen in de modder staat.
In My Woman bezingt en eert hij zijn vrouw. Het is een ware blues ballad met een loom tempo en een pure liefdesverklaring maar dan wel op zijn Seasick Steve’s. Hij zingt: ‘Why eat them hamburgers out, when you got steak at home.’
Steve laat verschillende stijlen horen op Love & Peace. Onder meer blues, americana, folk, rock en boogie passeren de revue. In Ain’t Nothin’ Like The Boogie klinkt vanzelfsprekend boogie. Een uptempo nummer met een lekker ritme, sfeervolle mondharmonica en vet klinkende distorted gitaar. Ain’t Nothin’ Like The Boogie is voornamelijk een eerbetoon aan deze muziekstijl en moet ervoor zorgen dat de boogie niet in de vergetelheid raakt.
Met Love & Peace levert Seasick Steve wederom een lekkere productie af, waarvan hij zelf ook niet zo goed weet wat het met love en peace te maken heeft, maar toch maar besloot dat als titel aan te houden. Steve verrast niet, maar rockt wel. Je weet wat je krijgt bij Seasick Steve, je weet dat het daar nooit van afwijkt en je weet dat het goed is.
