Shame – Drunk Tank Pink

Drunk Tank Pink

Waardering

7

8

8

Drunk Tank Pink is het tweede album van een van de meest gevierde Britse bands van nu, Shame. Een post-punkband die met zijn debuut Songs of Praise het spreekwoordelijke podium bestormde, en met redelijk wat succes. Zodra de hectiek, drukte en chaos van die eerste plaat achter de rug was, besloot zanger Charlie Steen in zelfisolatie te gaan. Alleen, in zijn roze geverfde kamer heeft hij het grootste deel van het album geschreven. Dit deed hij nog voordat er überhaupt van corona sprake was. Juist deze timing zorgt er voor dat dit album op het perfecte moment is uitgebracht. Nu velen van ons zich moeten isoleren kunnen wij van Steen’s ervaring leren of er troost in vinden. 

Drunk Tank Pink opent met het nummer Alphabet, ramvol met energie is dit een goede intro voor wat nog komen gaat. Er wordt gesteld dat wat je ziet is wat je krijgt, een uitspraak die eigenlijk in conflict is met dit album. Drunk Tank Pink is namelijk veel meer dan het op het eerste gezicht lijkt te zijn. Telkens als je denkt dat je weet wat gaat komen, of je verveelt lijkt te raken verrast dit album je keer op keer. Wanneer je gevraagd wordt “are you ready to feel good?”, groeit de anticipatie meer en meer voor wat nog komen gaat. 

Nigel Hitter gaat in op de situaties en emoties van Steen’s isolatie. Hoe de kleinste dingen als de geur van schone lakens hem blij konden maken, en daarentegen ook tot waanzin drijven. Born in Luton zit vol spanning, afwisseling en eindigt met een epische conclusie. Het contrast tussen de passages gevuld met overweldigende gitaar en de stukken vol melodramatiek en rust op dit nummer zorgt voor een hoogtepunt op het album. March Day kijkt nogmaals naar de lastige en leerzame isolatie van Steen. Hij schreeuwt “I can’t get up/I won’t get up” over deze hectische, maar toch melodische track. Een gedachte die velen van ons tijdens de coronalockdowns vaak genoeg gedeeld hebben. 

Waar de rest van het album zo nu en dan diepgang lijkt te missen, is dit volop aanwezig in Human, for a Minute. Dit relatief rustige lied vol vette bas en zachte vocals is een bewijs van hoe Shame is gegroeid. Ja, het zijn jonge punkers met een rebelse houding, maar het zijn ook gasten op weg naar volwassenheid. In dit romantische stuk zingt Steen over zijn menselijkheid en hoe deze ontbrak, tot hij een zeker iemand ontmoette. De band gaat hierna weer over tot dikke actie met Great Dog, dat mede door zijn korte duur een van de felste nummers op het album is. Steen realiseert dat zich lachend aan het einde duidelijk ook. De felheid van deze track wordt vastgehouden op 6/1 en Harsh Degree. Station Wagon is de afsluiter van het album, het duurt bijna zeven minuten lang en is zowel grandioos als ‘laid back’.

Drunk Tank Pink is een sterk album, nog sterker dan het al veel geprezen Songs of Praise. Het is duidelijk dat muziek maken voor Shame een tweede natuur is. Deze band is eentje die in de gaten gehouden moet worden. Als zij zich zo verder weten te ontwikkelen heeft de toekomst van post-punk nog veel moois te bieden.