Shawn Mendes lijkt met zijn nieuwe album de status van hitmachine van zich af te willen schudden. Op Wonder klinkt hij namelijk soms rauwer, stoerder en gaat daardoor wat uit zijn comfortzone. Een dappere keuze. Maar is hij met zijn 22 jaar niet te jong om de hoofdweg al te verlaten? Dit album opent voor Mendes vele deuren waar hij de komende jaren naartoe kan werken.
Met Wonder, de titeltrack en leadsingle van deze plaat, gaf de Canadese superster afgelopen oktober het eerste voorproefje weg. Een track die in het verlengde ligt van de hitsingle In My Blood, al is de productie van dit nummer minder gepolijst. Een verkeerd nummer is het niet, maar als luisteraar mis je toch wel iets in de productie. Meer drums waren bijvoorbeeld geen overbodige luxe geweest en hadden daardoor net wat voor een wat bombastischer geluid kunnen zorgen.
Mendes laat je dansen met Higher, een catchy popdeuntje met een beetje funk, vergelijkbaar met zijn hits Nervous en There’s Nothing Holding Me Back. Hoewel het refrein van Higher wel wat monotoon klinkt, slaagt hij er als totaalpakket wel in om één van de betere songs van het album af te leveren. Het fijne Teach Me How To Love wordt vooral interessant na twee minuten, als Mendes optimaal gebruikmaakt van een achtergrondkoortje. Iets wat hij tot nu toe nog niet veel in zijn liedjes heeft gedaan. Een must voor als hij zich waagt aan een volgend album.
Vond je dat de zanger met Wonder al in de buurt kwam van In My Blood, dan denk je dat na het horen van Call My Friends en Dream waarschijnlijk helemaal. De drumpartijen ervan klinken bijna hetzelfde klinken als in zijn hit van twee jaar geleden. Deze twee nieuwe songs zijn dé liedjes op het album waarmee Mendes (bewust of niet) wil laten zien dat hij de mannen van Kings of Leon als grote inspiratiebronnen ziet. Hitsingles kun je het, door de afwezigheid van lekkere meezing-refreinen, jammer genoeg niet noemen.
Mendes zou Mendes niet zijn als hij op dit album ook weer een typisch singer-songwriter liedje zou zetten. Song For No One is er zo eentje. Deze klinkt aangenaam door de akoestische gitaar die hij zelf bespeelt, maar wordt pas echt interessant na bijna twee minuten. Dan nemen de drums, een tamboerijn, violen en zijn stem die de hoogte inschiet, de boel over. Heel mooi gedaan.
Zet je Mendes en zijn landgenoot Justin Bieber bij elkaar, dan mag je als luisteraar toch wel iets verwachten wat op een hit mag lijken. Als Britney Spears & Madonna, of Jessie J. met Ariana Grande & Nicki Minaj het (ooit) samen konden, dan moet het voor de twee Canadese zangers toch helemaal geen moeilijke opgave zijn? Helaas lijkt Bieber het maken van commerciële Top 40-hits momenteel een beetje kwijt te zijn en heeft Mendes daar met Monster, zonder pardon in meegenomen. Een prima liedje voor een luie zondagochtend, maar niet iets waar je de radio nou per se voor harder voor zet. Jammer.
Het nieuwe album van de Canadese casanova is als totaalproduct geen slechte plaat, maar totaal overrompeld als luisteraar wordt je in die bijna veertig minuten nooit. Dat Mendes de vernieuwing opzoekt door veel vaker dan normaal de elektrische gitaren in te zetten, verdient schouderklopjes. Daardoor komt hij iets rauwer over dan dat je van hem gewend bent. Maar echt de grens opzoeken doet hij niet echt. Het wordt interessant hoe de status van Mendes over pakweg vijf jaar zal zijn. Is hij dan nog de gewilde hitmachine of doet hij alleen nog muzikale hoogstandjes waarmee hij buiten zijn comfortzone gaat? We gaan het zien…
