Zo gesloten als Sia overkomt met die befaamde megapruik en -strik, zo open is de Australische in interviews én haar muziek. Onomwonden omschreef Sia hoe ze na haar scheiding (2016) in een jarenlange depressie belandde. Inmiddels is ze weer gelukkig getrouwd, maar volledig weg zijn de rouwgevoelens nog niet. Onderdeel van het verwerkingsproces is het nieuwe album Reasonable Woman.
De openheid van Sia is een van de redenen dat ze zich kan onderscheiden van haar pop-concullega’s. Emoties omzetten in tekst is een kunst en Sia beheerst die. Voeg daar perfectionisme tot in de kleinste details aan toe en de kundigheid van Sia moge duidelijk zijn. Daar heeft ze – acht jaar na haar vorige reguliere studioalbum – nog altijd profijt van.
Die kundigheid komt immers gelijk naar voren in opener Little Wing. De track draagt in de coupletten een spannende, haast triphop-achtige vibe met zich mee. In het refrein laat Sia haar indrukwekkende stembanden flink trillen met een paar ragfijne uithalen. Een nummer dat qua kwaliteit echt niet onderdoet voor Sia’s monsterhits uit het verleden. Ook Immortal Queen is indrukwekkend, vooral door het onweerstaanbare refrein. En dan is ook nog eens Chaka Khan aangetreden om Immortal Queen naar een nog hoger niveau te tillen. Een samenwerking met effect.
Daar is in het geval van Dance Alone minder sprake van. Nota bene Kylie Minogue is (niet voor het eerst) Sia’s muzikale wederhelft, waardoor er toch twee artiesten aan de aftrap staan bij wie popmuziek door elke ader stroomt. Waarom komt er dan toch zo’n veel te simplistisch deuntje uit? Ja, het is lekker uptempo. Ja, het is makkelijk meezingbaar. Toch geeft Dance Alone vooral het gevoel dat het eerste idee maar gelijk ten uitvoer is gebracht, zonder over betere alternatieven na te denken. Zeker na de twee sterke openingstracks valt extra op hoe dunnetjes Dance Alone eigenlijk is.
Het is niet het enige moment waarop Reasonable Woman een dip ervaart. I Forgive You is hierbij het diepste dal. Vervelend om te zeggen, want voor de Australische persoonlijk is dat juist een belangrijk nummer, waarin haar scheiding centraal staat. Elke zin van I Forgive You lijkt alleen te eindigen in een lange, nee, oneindige uithaal. En dat is op zijn zachtst gezegd storend. De emotie is te begrijpen en zangtechnisch is het echt wel knap. Maar ja: een doedelzak bespelen is ook heel knap, dat maakt nog niet dat het een prettig geluid is. Wat dat betreft komt Nowhere To Be – nog een scheidingverwerkingsnummer – een stuk beter uit de verf.
Wanna Be Known en One Night bieden verdere verlossing. Fijne poptracks met een verfijnde productie. Fame Won’t Love You – een samenwerking met Paris Hilton – is eigenlijk een stuk voordehandliggender van aard, maar door de slimme hooks toch nog best verslavend. Het overdreven repetitieve Go On is dan weer zo’n minder geslaagd moment.
Geen enkele vorm van rouw is uit te tekenen. Een typisch gevalletje ‘het komt zoals het komt’, met al zijn ups en downs. Niet gek dus dat Reasonable Woman op dezelfde manier verloopt. Mooie en mindere momenten wisselen elkaar af. Natuurlijk heeft dat invloed op de algemene kwaliteit van de plaat, maar zolang het Sia helpt om weer helemaal ‘de oude’ te kunnen worden, is het bestaansrecht van Reasonable Woman hoe dan ook gerechtvaardigd.
Het nieuwe album Reasonable Woman van Sia verschijnt vrijdag 3 mei.
