Een band die al jaren in de muziekindustrie rondloopt, maar waar je zo niet één-twee drie nummers van kan noemen: Simple Plan. Jaren geleden scoorden ze een grote hit met Welcome to my World en ze hadden dé zomerhit van 2012 te pakken met Summer Paradise. Vijf jaar na het uitkomen van hun laatste album, komen ze nu met Taking One For The Team.
De van oorsprong Frans-Canadese rockband produceert dit jaar alweer haar vijfde album en heeft in de jaren tussen Get Your Heart On! (2011) en Taking One For The Team niet stil gezeten. Ze hebben onder andere een EP en twee live albums uitgebracht en waren daarnaast vooral veel bezig met hun privéleven. Zanger Pierre Bouvier heeft in de tussentijd bijvoorbeeld twee kinderen gekregen, dit had een positief effect op de band. Bouvier haalt zijn inspiratie en motivatie uit zijn kinderen wat ervoor zorgde dat hij nóg meer gedreven werd om succes te behalen met Simple Plan.
Toch bevat het album een aantal nummers die niet bedoeld zijn ‘om het goed te doen’, maar waarmee ze een statement willen maken. Taking One For The Team opent met Opinion Overload, een lied met een overload aan elektrische gitaren dat meteen de toon zet. Bouvier zingt: “I’m doing things exactly like I want to, what part of that don’t you understand. And I don’t give a damn if you don’t approve, what part of that don’t you understand.” Het lied ontstond nadat er kritiek kwam op nummers van de band en dit nummer is een soort ‘Fuck You’ over het teveel aan meningen dat ze ontvangen.
De heftige gitaren aan het begin van Taking One For The Team wekken het idee op dat het hele album op deze zelfde tour zal gaan, maar al bij het tweede nummer blijkt dit niet het geval te zijn. Boom! bevat wel enkele elektrische gitaren, maar gaat over liefde en mondt, inclusief cliché achtergrondstemmen, uit in een redelijk zoetsappig popliedje.
Een nummer dat niet in het gitaarstraatje past is Singing In The Rain. Dit is een track die prima hét lied van deze lente kan worden. Het is vrolijk, enigszins cheesy, bevat een typerend fluitje en blijft lekker in je hoofd hangen. Ook I Don’t Wanna Be Sad borduurt voort op de vrolijke, “popperige” sound. Met een uptempo drum, een bescheiden blaaspartij en een aanstekelijk refrein is dit een van de leukere nummers van het album.
Op Taking One For The Team is een tweedeling te onderscheiden. Aan de ene kant zijn er nummers als Opinion Overload of Farewell, die gesynthesizede gitaren bevatten en vrij heftig zijn in vergelijking met de andere kant: nummers als Singing In The Rain of I Don’t Wanna Be Sad. De ‘vrolijke’ en ‘niet-vrolijke’ nummers staan kriskras door elkaar op het album waardoor het moeilijk is om de sfeer van de plaat te peilen. Simple Plan had beter voor een geleidelijke opbouw van Opinion Overload naar Singing In The Rain kunnen kiezen, dan alles door elkaar op een album te gooien en de luisteraar verward achter te laten.
