Nu verkrijgbaar, het vijfde studioalbum van de Britse ‘ragga metal’-band Skindred: Kill The Power. Maar is dit nieuwe album het waard om nu door de regen op je fietsje naar de plaatselijke CD-boer te fietsen? Tipje van de sluier: emm nee.
In de basis is Skindred een metalband met reggae-invloeden. Dat is ook de stijl waarmee ze met hun debuutalbum Babylon bekend zijn geworden. Dat is inmiddels twaalf jaar geleden en ondertussen zijn we aanbeland bij het vijfde studioalbum waarin de band het muzikale spectrum nog wat verder uitgebreid heeft met dancehall- en dubstepinvloeden. En wat mij betreft zit daar ook gelijk het probleem met Kill The Power.
Zet je het debuutalbum Babylon aan dan weet je wat je krijgt: reggae-achtige metal, wat fijn wegluistert. Kill The Power daarentegen gaat alle kanten op. En de vervelendste constatering daarbij is dat er van die ragga metal-stijl maar weinig is overgebleven.
De meeste nummers beginnen nog wel met stevig gitaarwerk maar na de intro gaan die al gauw over in dan wel dubstep, dan wel dancehall maar voornamelijk in redelijk standaard rocknummers.
Ook de vocalen hebben weinig meer te maken met metal. Uiterst melodieus waarbij ‘Open Eyed’ volledig gezongen wordt door Jenna G. Nou is dat op zich natuurlijk helemaal niet erg maar alle effectjes die over haar zang zijn gemixt maken het meer een dancenummer dan een rock-/metalnummer. En die toegevoegde effecten geldt voor meerdere nummers op Kill The Power.
Het is allemaal net iets te veel computer en iets te weinig metal.
Bij het beluisteren van het album dacht ik na dertien in een dozijn happy de peppie track nummer zeven ‘We Live’ het dieptepunt wel gehad te hebben, maar even later volgde track nummer tien: ‘Saturday’.
“We worked all week, we worked all week (..) Saturday, we go crazy!”
Teksten die afkomstig hadden kunnen zijn van een 90’s boyband. En zo klinkt het nummer ook, alsof ‘N Sync besloten heeft voor de verandering een keer een gitaar op te pakken.
Hoe paradoxaal is het dan ook dat de twee nummers daarna – tevens de laatste twee nummers van het album – veruit de beste tracks van het album en zowaar herhaaldelijk beluisterbaar zijn. Want ‘Proceed With Caution’ is onvervalste metal, inclusief screaming en iets wat op grunten lijkt. En daarna volgt ‘More Fire’, heerlijk relaxte reggae.
Die twee laatste nummers zijn precies wat ik verwacht te horen als ik een album van Skindred opzet. En wat ik ook wil horen, rauw en relaxt tegelijkertijd. Maar helaas is daar bij Kill The Power nauwelijks sprake van. Je zou kunnen zeggen dat het toelaten van andere muziekstijlen ‘muzikale groei’ is die de band heeft doorgemaakt, maar als je groeit word je volwassen en wat mij betreft is Kill The Power verre van een voorbeeld van muzikale volwassenheid.
‘Proceed With Caution’ en ‘More Fire’ ga ik toevoegen aan mijn Skindred-playlist op Spotify, de rest ga ik snel vergeten. Twee goede nummers op een twaalf tracks tellend album is voor mij in ieder geval bij lange na niet genoeg om nu op mijn fietsje te springen en door de regen naar de plaatselijke CD-boer te fietsen.
