Slash heeft een druk jaar achter de rug, maar hij is voorlopig niet van plan om het rustig aan te doen, want naast zijn werk voor Guns N’ Roses heeft hij tijd gevonden om weer een plaat te maken met Myles Kennedy & The Conspirators. Tien jaar na Apocalyptic Love heet het vierde studioalbum van de band simpelweg 4.
Naast het vaste ritmeduo Todd Kerns (bas) en Brent Fitz (drums) is net als op Living The Dream uit 2018 gitarist Frank Sidoris als extra Conspirator toegevoegd aan de band. Voor 4 reisde het vijftal af naar Nashville, waar in de befaamde RCA Studio A de nummers werden opgenomen met producer Dave Cobb. De plaat is een primeur voor het pas opgerichte Gibson Records – een samenwerking tussen Gibson Guitar en BMG -, dat Slash als eerste artiest vastlegde voor het label.
Cobb deelde de visie van Slash en zijn kompanen om de tracks in de studio zoveel mogelijk met de hele groep live op te nemen. Het heeft een heel spontaan album opgeleverd, dat met The River Is Rising met volle kracht vooruit van start gaat. Slash regeert en excelleert op zijn Gibson en de veelzijdige stem van Kennedy vult hem perfect aan. Een stevig potje rocken, waarbij de melodie niet uit het oog wordt verloren, kun je wel overlaten aan de gitarist van Guns N’ Roses en de frontman van Alter Bridge. Al jaren bewijzen de heren dat ze een prima duo vormen en ook met The Conspirators hebben ze een mooie klik. Samen zijn ze na al die jaren optimaal op elkaar ingesteld. The River Is Rising zal live zeker een favoriet worden, vooral als op het einde nog even alle remmen los gaan.
C’est La Vie kent een verrassend begin met het wah-wah pedaal van Slash op de hoogste stand. Met de relaxte coupletten en het lekker meezingbare refrein klinkt C’est La Vie als een Alter Bridge-song, maar dan met een fantastische gitaarsolo van de meester zelf in plaats van Mark Tremonti. De classic rock die de band op 4 fabriceert is meeslepend. Zo is Actions Speak Louder Than Words een heerlijk old school rock ‘n roll-nummer dat de intenties om een live-gevoel over te brengen perfect laat horen. Het album kent nauwelijks zwakke momenten. Je krijgt precies de hardrock die je mag verwachten van Slash en co, met hier en daar subtiele variaties, zoals de Arabische sfeer in Spirit Love en de countryrock-invloeden van Fill My World.
Het mooiste is echter voor het laatst bewaard, want Fall Back To Earth is het geweldige slotakkoord. Alles klopt aan dit nummer: het mooie intro, de slimme overgangen van rustig naar heftig, de nonchalante zang van Kennedy en het gitaarwerk is zoals gebruikelijk van uitzonderlijke klasse. Na de schoonheid van Fall Back To Earth is het album voorbij en val je terug op aarde. 4 is zonder twijfel de beste plaat die Slash met zijn samenzweerders heeft gemaakt en dat levert naast de complimenten een dubbele vier als waardering op.
