Eind 1991 brachten zowel het Engelse Slowdive als het Ierse My Bloody Valentine (verder MBV) ‘shoegaze’ albums uit, waarbij Just for a Day van eerstgenoemde band wat overschaduwd werd door Loveless van MBV. Vanwege de weliswaar gedoseerde maar aanwezigere gitaarnoise raakte MBV aan het ene, populairdere aspect van shoegaze, daar waar Slowdive meer dreef op de dromerigere kant van het genre. Met Souvlaki uit 1993 brak de band gelukkig alsnog door bij een groter publiek.
We zijn inmiddels maar liefst 30 jaar verder als Slowdive hun nieuwste boreling uitbrengt. De titel everything is alive lijkt niet zomaar gekozen. Het album is opgedragen aan overleden ouders van de bandleden maar ze wil hiermee ook uitdrukking geven aan meer universele gevoelens zoals verdriet, maar ook aan hoop en vreugde. Zonder dood geven leven.
In opener shanty horen we meteen iets nieuws in het muzikale spectrum, namelijk synthesizers! Maar zo gauw als Rachel Goswell en Simon Scott hun softe gemixte vocalen over synths en inmiddels echoënde gitaren inzetten, weet je ook dat er dingen níet veranderd zijn, en dat is maar goed ook.
In het tweede nummer prayer remembered hoor je duidelijk de invloed die shoegaze heeft gehad op post-rock. Slowdive houdt de dromerige filmische soundscapes tot het einde vol, waar post-rock bands als bijvoorbeeld Mogwai en MONO op een gegeven moment versnellen en gierend uit de bocht vliegen (op een fijne manier welteverstaan). Elders op de plaat wordt duidelijk dat behalve post-rock, ook een dreampop grootheid als Beachhouse waarschijnlijk niet onbekend is met de muziek van Slowdive.
Nu we het toch over invloeden hebben; kisses begint met een basloopje waar The Cure patent op heeft, maar wie heeft hier wie geïnspireerd? Het zal een kruisbestuiving zijn geweest tussen deze grote bands.
Kan Slowdive de aandacht 40 minuten lang vasthouden, was de vraag vooraf. Na meerdere keren luisteren kunnen we stellen dat just for a day daar moeiteloos in slaagt. Subtiele variaties in bijvoorbeeld tempo, zang en de hoeveelheid reverb maken zonder uitzondering elk nummer een heerlijke belevenis.
andalucia plays is de enige track waar zang echt de hoofdrol vertolkt en niet onderdeel is van de sound. Het nummer is waarschijnlijk een ode aan een geliefde, getuige de zin ‘You are my angel; wearing your favorite shirt’, onder begeleiding slechts van kraakheldere gitaarakkoorden.
Afsluiter the slab bouwt onder leiding van stuwende drums meerdere lagen gitaar over elkaar heen op, waarbij na elke soft-vocale onderbreking het tempo weer iets omhoog gaat en zo voor een mooie finale zorgt. Natuurlijk: waren er al scherpe randjes dan zijn die met de jaren, én met de toevoeging van synths nog minder geworden, maar dat gaat niet ten koste van de kwaliteit. everything is alive blinkt uit in vakmanschap.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
