De zeven magere jaren zijn voorbij. Na het album met de – in retrospect omineuze – titel Fallen Empires uit 2011 viel het langzaam steeds groter geworden rijk rond frontman Gary Lightbody uit elkaar en belandde Gary in het zwarte gat. Writer’s block, drugs- en alcoholverslaving, en uiteindelijk een depressie die zo zwaar was dat zelfmoord soms een uitweg leek… Het uitgebreide pakket voor (tijdelijk) ontheemde muzikanten, zullen we maar zeggen. Maar nu zijn ze terug. En daar zijn wij in ieder geval heel blij mee.
Zoals het recente Violence van Editors niet gewelddadig was, is Wildness van Snow Patrol niet wild. Geen verrassende koerswijzigingen, geen wilde nummers, en zelfs het bij tijd en wijle gebroken, raspende stemgeluid van Lightbody dat we op de eerste single Don’t Give In te horen kregen maakt op de andere nummers van het album plaats voor het vertrouwd gepolijste, bijna zoetgevooisde karakter.
De veranderingen die er wél zijn, zijn subtiel, maar toch hoorbaar. Op het wat onevenwichtige Fallen Empires helde Snow Patrol vaak overduidelijk over naar de bombastische kant. Een galmend geluid, zware strijkerarrangementen, ruimtelijke synthesizers en gitaren. Op Wildness wordt ruimte gecreëerd door wat minder te spelen en klinkt alles wat kaler en directer dan zijn voorganger. En dat is in dit geval een positieve ontwikkeling, want de composities en teksten komen beter tot hun recht in deze rustigere omgeving. Dat blijkt nog eens wat sterker omdat zo goed als alle nummers fier overeind blijven op de akoestische versies die de Deluxe versie van het album herbergt. Het geeft Gary Lightbody ook de ruimte wat meer te experimenteren met zijn falsetto-stem. Ook iets dat we hem graag vaker horen doen!
De opener Life on Earth is gelijk tekstueel en muzikaal één van de hoogtepunten van het album. “It shouldn’t need to be so fucking hard/This is Life on Earth”. Gary Lightbody neemt ons mee in zijn periode van depressie: ‘de eerste winter van zijn leven’, zoals hij het noemt. Tegelijkertijd is er plaats voor ontsnapping: “It doesn’t need to be the end of you, or me”. Don’t Give In lijkt op die thematiek door te bouwen: “Don’t you dare to quit so easy”.
De teksten zijn bijna zonder uitzondering van hoog niveau, en hoewel veel daarvan duidelijk refereren aan Lightbody’s zwarte periode, zijn gevecht en zijn uiteindelijke ontsnappen daaraan, voelt het zeker niet aan als een conceptueel album over een strijd tegen depressie en verslaving. Zo is een van de hoogtepunten van het album, Soon, een prachtig eerbetoon aan zijn aan dementie leidende vader, en stelt de eenvoudige pianoballade (goede keuze!) What If This Is All The Love You Ever Get? een vraag die heel veel mensen aan het denken zal zetten. Het reikt daarmee veel verder dan Gary’s persoonlijke verhaal. Het is een album van een tekstschrijver die duidelijk de jongste en onoverwinnelijkste niet meer is en de gevolgen daarvan op alle vlakken ondervindt (A Youth Written In Fire) en onderzoekt. De slotconclusie van die zoektocht is een hele duidelijke in het afsluitende Life And Death: ‘Don’t wanna be so far from you’ wordt als een mantra herhaald. Gelukkig hoeft dat ook niet meer. Welkom terug, Gary, we sluiten je graag weer in onze armen.
Muzikaal gezien is Snow Patrol nooit de meest wereldschokkende band geweest, en afgaande op Wildness zal het dat ook nooit meer worden. Het is dan ook zeker geen overdonderend comebackalbum, maar wel een meer dan geslaagde terugkeer. De luisteraar mag dus opgelucht adem halen dat de band eindelijk terug is. Nog steeds helemaal zichzelf, maar wel 7 jaar en heftige ervaringen rijker. Dat hoor je terug in muziek en tekst, en wij hebben er een mooie 7+ voor over.
