Twee jaar na debuutalbum Faire De Son Mieux brengt Son Mieux het sfeervolle The Mustard Seed uit. De leden van de Haagse groep rondom frontman Camiel Meiresonne hebben een succesvol jaar achter de rug. In mei kwam ep The Mustard Seed Part I uit, in de zomer waren ze tijdens de Olympische Spelen de thuisband van Studio Tokio en de afgelopen maanden scoorde de band meerdere hits.
Son Mieux staat synoniem voor vrolijke en dansbare muziek, waarin vaak een persoonlijk verhaal is verwerkt. Ook op het nieuwe album staan weer een aantal heerlijke popsongs. The Mustard Seed opent met het lang uitgesponnen Will pt. I, dat rustig begint met de piano en achtergrondzang. Langzaamaan werkt de band in een jazzy vibe naar een climax toe, waarbij extra sfeer wordt gecreëerd door blazers en de synthesizer. Door de stem van Meiresonne en het gebruik van blaasinstrumenten zijn er duidelijke overeenkomsten te horen met The Waterboys, de band van Mike Scott waarmee Son Mieux vaak wordt vergeleken. Ook Will pt. II is een lekker popnummer met het geluid waar de zeskoppige band om bekend staat. Zo begint The Mustard Seed met twee uitstekende nummers, maar daarmee is de pret gelukkig nog niet voorbij.
Meiresonne haalde voor de succesvolle single 1992 inspiratie uit zijn geboortejaar. Hij schrijft in het nummer een brief aan zijn jongere zelf. Het is een opzwepende song, maar het voelt tevens nostalgisch en verlangend naar zijn onschuldige kindertijd. ‘It all comes back to you / And I’m kinda lost without you.’ Ook het bekende Can’t Get Enough – dat vaak werd gespeeld in Studio Tokio – klinkt vrolijk, waardoor het moeilijk is om stil te blijven zitten. Live zal dit ongetwijfeld een van de favorieten van de fans zijn.
In het levendige Dancing At The Doors Of Heaven zijn de trompetten prominent aanwezig, waardoor er een heerlijk tempo ontstaat. Het is een echte meezinger, maar met een belangrijke boodschap: je hoeft niet bang te zijn voor je angsten, je moet ze juist najagen. In het feestelijke Drive zijn er diverse muzieklagen te horen en is er ruimte voor de zingende dames op de achtergrond. Als je Drive hoort, krijgt je zin om met een aantal vrienden een roadtrip te maken, terwijl dit nummer keihard door de speakers knalt.
Na alle vrolijkheid neemt de band gas terug met het prachtig, ingetogen gezongen Trying. De stem van Meiresonne komt erg emotioneel over. Deze keer is alleen de piano te horen, waarmee de band bewijst dat ze niet alleen maar vrolijke en dansbare muziek kan maken. De ingetogenheid is daarna ook goed te horen in het akoestische Heavy Water, waarin de frontman wordt begeleid door zangeressen en strijkers. Ook met het afsluitende titelnummer is geen feestje te bouwen, maar het is daarmee niet minder indrukwekkend. The Mustard Seed is rustig en voortreffelijk opgebouwd.
De conclusie na het beluisteren van The Mustard Seed mag zeker zijn dat we met Son Mieux een uitstekende band binnen onze landsgrenzen hebben, waar we de komende jaren veel plezier aan zullen beleven.
