Sophie Ellis-Bextor is in Nederland vooral bekend van haar werk aan het begin van de 21e eeuw toen Groovejet, haar samenwerking met de Italiaanse DJ Spiller, de hitlijsten bestormde en daarna met haar eigen werk zoals Murder On The Dancefloor en Get Over You. Daarna werd het lange tijd stil, tot Armin van Buuren haar in 2010 uit de vergetelheid haalde op de track Not Giving Up On Love. Gaat haar nieuwste album Hana er voor zorgen dat zij opnieuw de spotlights weet te pakken?
Het album heeft twaalf tracks en een duur van dik vijftig minuten, daar ligt het in ieder geval niet aan. Inspiratie voor dit album kreeg zij door haar bezoeken aan Japan en het album laat een hele andere kant zien van de zangeres. Waar men wellicht een nieuwe discoplaat verwacht neigt de plaat meer dan eens een hele andere kant op. Zo is openingstrack A Thousand Orchids prachtig om te horen, maar niet echt één waar je standaard een album mee opent. Meestal wil je juist dat je begint met iets dat de aandacht weet te pakken, maar het is traag en moet het vooral van het verbale geweld hebben. Dat is anders op Breaking The Circle en Until The Wheels Fall Off die wel die aantrekkingskracht hebben om verder te willen luisteren.
Het is een zeer divers album waar niet echt een vaste stijl op te ontdekken valt. Meer dan eens zitten er hele sterke tracks tussen. En waar de ene naar Britpop neigt, zitten er ook prachtige ballads tussen zoals Tokyo. En met Beyond The Universe is ook de discopop waar ze bekend mee is geworden aan de beurt. Maar de algemene impressie is wel dat Hana te traag is voor de hedendaagse muziek.
De coupletten van meerdere tracks hebben meer dan eens een (te) lange stilte tussen de gezongen zinnen. Zo begint ook Reflections op deze manier. Deze maakt ze dan wel heel sterk af en het is één van de betere van het album. Het is een zeldzaam hoogtepuntje tussen enkele vlakke tracks. Daar is helemaal niet zoveel mis mee, maar het mist gewoon een beetje pit; een element dat je wel van je stoel af dirigeert om te gaan dansen. Iets wat dus wel vindbaar is op het eerder genoemde Reflections.
Het is een hele andere stijl dan haar publiek gewend is, waar ze dan ook trots op is. Ze zei over dit album: “Sinds ik muziek ben gaan maken op mijn eigen label, ben ik veel zelfzuchtiger geworden over welke kant ik op wil qua stijl. Er zijn geen regels en er is niemand die mij vertelt wat ik moet doen, behalve ikzelf. Het is heerlijk om niet het rechte pad te bewandelen.”
De conclusie van dit album is dat er enkele hele sterke nummers tussen zitten, maar die lijken een beetje te verzuipen in het wat trage tempo van de rest van het album. Prima wachtkamermuziek, maar een terugkeer in de spotlights lijkt wat te hoog gegrepen. Wel een prima voldoende want ondanks de kritiek zet Ellis-Bextor nauwelijks een stap verkeerd.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
