Na het gemengd ontvangen, maar niettemin geweldige Daddy’s Home komt St. Vincent met een iets minder consistentere plaat, eigenlijk een beetje een ratjetoe. Of althans, dat is de indruk bij de allereerste keer luisteren naar All Born Screaming. Voor het eerst gaat St. Vincent oftewel Annie Clark zelf op de producerstoel zitten en dat gaf haar tijdens de productie van haar zevende album alle vrijheid om haar gang te gaan. Was dat een beetje overmoedig wellicht?
Opener Hell Is Near klinkt ondanks de onheilspellende naam even als een track van, wie kent ze nog, Air. Gaat de voorspelde hel wel losbarsten? Jazeker wel, maar nog niet tijdens de prachtige openingstrack, wat hebben we die stem gemist. Dreigender al wordt het met Reckless; rustige maar licht verontrustende zang met piano voordat de hel inderdaad losbarst met bombastische dreunen. Maar echt los gaat het pas in single Broken Man, met zijn pompende vervormde bluesriff en vele lagen aan zang en instrumenten. Dit creëert tegen het eind een lekker georganiseerde chaos.
Hoogtepunt van de eerste helft van de plaat is het net zo uptempo Flea, met Dave Grohl achter de drumkit. Wederom klinken zware bassen, maar bovenal laat het glorieus gezongen refrein St. Vincent op haar best horen.
Na het ook nog doordreunende Big Time Nothing wordt de voet wat van het gaspedaal gehaald en belanden we in rustiger vaarwater.
Laaf je bijvoorbeeld aan het Bond-soundtrackwaardige Violent Times. The Power’s Out vervolgens is werkelijk schitterend soulvol gezongen en had gepast op Daddy’s Home. Lekker wiegend met, het is bijna vanzelfsprekend, een logge bas op het eind. Sweetest Fruit is een aanstekelijke dansbare jaren ’80-track die naar verluidt gaat over de Schotse producer Sophie die drie jaar geleden zo onfortuinlijk aan haar einde kwam en So Many Planets is een vrolijke reggae/ska-achtige track, inclusief koortje. Alles is mogelijk bij de muzikante uit Texas, want ze overgiet alles moeiteloos met haar muzikale handtekening (om maar een paar constanten te noemen: prominente basgitaar, vele tempowisselingen, muzikale subtiliteiten, heerlijke stem en ogenschijnlijke achteloosheid) en dat is ronduit knap.
De afsluitende titeltrack lijkt een lichtvoetig popnummer te zijn, maar tegen het einde wordt de ritmesectie dwingender, sneller en sijpelen er allerlei onheilspellende geluidjes door. En dan een a capella slot, want niets is ooit wat het lijkt bij St. Vincent.
Maar misschien het meest belangrijke is dat de plaat met heel veel liefde is gemaakt. Dus was het nu overmoed of gewoon moed om dit album zelf te produceren?
All Born Screaming is een onvoorspelbare plaat geworden, maar tegelijkertijd onvoorstelbaar goed. Op Broken Man zingt Clark: ‘Who the hell do you think I am?’. Wel, iemand om een diepe buiging voor te maken.
