Styx – Crash Of The Crown

Waardering

7

8

8

8

8

7

8

8

Het zijn dolle, dwaze weken voor de nog altijd aanzienlijke fanschare van Styx. Ze hebben bijna geen tijd om bij te komen van het fantastische laatste soloalbum van voormalig zanger en toetsenist Dennis DeYoung, want het zeventiende studioalbum van de band zelf ligt alweer in de winkels. Na het alom geprezen conceptalbum The Mission uit 2017 is Crash Of The Crown het volgende geslaagde hoofdstuk in de carrière van de mannen uit Chicago.

Dat de band nog immer strijdbaar is blijkt wel uit het bombastische The Fight Of Our Lives. ‘We will not give in / the game is ours to win‘ is het statement van dit openingsnummer. Het zet absoluut de toon voor de rest van het album, want zelfs een gedeelte van de ‘We will never surrender’-speech van Winston Churchill heeft een plekje op Crash Of The Crown gekregen. Het door de keyboards van Lawrence Gowan gedomineerde A Monster kan met een gerust hart een prognummer worden genoemd. Veel afwisseling en gelikte samenzang zoals we van Styx kennen. Nog altijd zijn Tommy Shaw en James “JY” Young de bepalende bandleden – niet alleen vanwege hun gitaar- en zangkwaliteiten, maar ook door het feit dat ze samen én apart geweldige nummers kunnen schrijven.

De classic rocksound van single Reveries is ook van hoog niveau: de band is een geoliede machine. De vocalen hebben een hoog Beatlesgehalte, alsof Lennon en McCartney nog één keer samen willen excelleren. Reveries loopt door in het ingetogen Hold Back The Darkness, dat een van de hoogtepunten van het album is. De invloed van Pink Floyd ten tijde van The Wall is evident, inclusief de intense zang à la Roger Waters van Gowan. Bovendien bevat Hold Back The Darkness een prachtige gitaarsolo waar zelfs David Gilmour een beetje jaloers op zou kunnen zijn. Ook het vrolijk voortkabbelende Stream dat het album afsluit klinkt als Pink Floyd in hun hoogtijdagen vanwege de gitaarsound in het tweede gedeelte van het nummer.

Titelnummer Crash Of The Crown is meer rechttoe rechtaan Styx met mooie overgangen, maar de laatste minuut had ook op een album van Queen uit de jaren ’80 kunnen staan. Verrassend hoe ze invloeden van ongetwijfeld voor hen inspirerende bands aan hun muziek hebben toegevoegd. Het korte Long Live The King heeft die invloeden niet nodig, want de compositie is al fascinerend genoeg om te overtuigen. Voor de nodige rust en eenvoud zorgt Coming Out The Other Side, waarin nog maar eens wordt bevestigd dat de band beschikt over een fantastisch gitaarduo.

Crash Of The Crown is een sterk album van een band die in haar bijna vijftigjarig bestaan verschillende meesterwerkjes heeft afgeleverd. Misschien niet zo goed als klassiekers zoals The Grand Illusion of Paradise Theatre, maar er is geen zwak moment te bespeuren op Crash Of The Crown.

Tags