Subterranean Street Society – Twelve Steps

Waardering

7

8

8

8

Opgroeien in een gezin dat wordt overheerst door de alcoholverslaving van de vader. Niet iets dat je snel aan de grote klok hangt. Louis Puggaard-Müller deinst er echter niet voor terug. Op Twelve Steps bezingt hij met zijn band Subterranean Street Society de invloed van zijn vaders alcoholverslaving op zijn leven. Een persoonlijk album dat onder de huid kruipt.

Alleen al het concept van Twelve Steps intrigeert. De twaalf nummers zijn opgehangen aan het twaalfstappenprogramma van Anonieme Alcoholisten (AA): het spiritueel getinte programma in twaalf delen om te herstellen van een verslaving. Aan elke stap wijdt Subterranean Street Society één nummer, gestoeld op de persoonlijke ervaringen en belevingswereld van Puggaard-Müller en zijn vader. Vanuit de donkerte van de verslaving werkt de Deens-Nederlandse band op Twelve Steps toe naar het licht.

Dat licht is in de ijzersterke opener Wake Me Up Before I Go To Sleep nog ver te zoeken. Herstellen van een verslaving begint volgens AA met erkenning. Je kunt immers niks oplossen als je niet weet wat het probleem is. ‘Made a crime I never noticed/cause I forgot to read the signs’, zo beschrijft Puggaard-Müller dit proces. Thematisch doet Wake Me Up Before I Go To Sleep bijzonder veel denken aan Wake Up van grungeband Mad Season, waarin zanger Layne Staley zichzelf smeekte om ‘wakker’ te worden ten opzichte van zijn drugsverslaving. Wake Me Up Before I Go To Sleep kent een vergelijkbare insteek. Ook muzikaal zijn er wel wat grunge-invloeden terug te horen bij Subterranean Street Society, al vormt alternatieve folk het hoofdingrediënt voor de sound van de band.

De rauwe folksound – duidelijk geïnspireerd door David Eugene Edwards en zijn projecten 16 Horsepower en Wovenhand – sluit uitstekend aan op het thema van Twelve Steps. Geheel in lijn met het twaalfstappenprogramma klaart ook de muziek steeds verder op. Waar zich nog donkere wolken samenpakken boven tracks als Only Your Sins Know en The Road Stays Mine (wat een opbouw!), is hoop en toekomstperspectief teruggekeerd in slotsong Light Years Ahead. ‘Having completed his task, he was unbound at last’, zo klinken de laatste woorden voor Twelve Steps langzaam wegsterft.

De reis op Twelve Steps maakt van het album een interessante beleving. Subterranean Street Society nodigt uit om met aandacht te gaan zitten voor de plaat, alsof je een goed boek openslaat. Met metaforen zorgt het Deens-Nederlandse trio bovendien dat het er allemaal niet te dik bovenop ligt. Zo wordt de terugkeer van verslaving naar herstel in Nothing To Declare (stap 11) gesymboliseerd door een vliegreis. De verslaving als ‘jetleg’, de ‘turbulentie’ op de weg terug en een veilige landing waarbij je niets meer hebt om bij de grens aan te geven: het zijn mooie, spitsvondige lyrics in een zeer frisse track. Ondertussen klinkt ‘mind your step’ op de achtergrond: het lullige zinnetje dat het einde van een loopband aangeeft, krijgt binnen de context van Twelve Steps opeens diepere betekenis.

Subterranean Street Society schetst met Twelve Steps een beeldend portret van de worsteling met verslaving. Het album geeft daarmee een spannend inkijkje in een situatie die voor veel mensen een ver-van-mijn-bed-show is. De gruizige zang van Louis Puggaard-Müller in combinatie met de ruisende folk geven het toch al donkere thema een extra laag vernis. Muziek moet in de eerste plaats vermaken en wie besluit daarnaast ook nog een verhaal te vertellen, zadelt zichzelf op met een dubbele horde. Subterranean Street Society overwint die uitdaging op Twelve Steps vol overtuiging.

Kans maken op het album Twelve Steps van Subterranean Street Society? Check onze winactie op Instagram.