Sven van Zweden is een enigma. Bestaat Sven van Zweden eigenlijk wel, of is het een pseudoniem van een groot jazzmuzikant die stiekem met autotune doordrenkte popliedjes wil maken? Volgens zijn eigen twitteraccount is hij modeontwerper en producer, en maakte hij vooral liedjes voor anderen. Maar nergens is iets onder zijn naam te vinden, en ook weet niemand hoe hij eruitziet. Dan blijft dus het belangrijkste over: de muziek.
Sinds 2005 verschijnt er af en toe een single van Sven van Zweden. Meestal met de stem van Una Bergin, zangeres, dochter van een jazzmuzikant, en actief bij het vreselijk leuke bandje Snowapple. En nu is er dan een album. Volgens Sven zelf is het zijn levenswerk. Een plaat waar hij eindeloos aan gewerkt heeft en waarvoor hij maakte wat hij zelf wilde maken, en die verscheen bij Dox. Satisfaction Guaranteed is een klein album van maar acht tracks, dus je zou het een ep kunnen noemen, maar dat doet Van Zweden niet.
Aanraders van dit album: Satisfaction Guaranteed, de titeltrack van het album, met een ‘oh yeah’, die rechtstreeks uit een jaren ‘80 film lijkt te komen. Het verhaal over het tragische leven van een huisvrouw in Suburbian Wife: ‘She never dreamt of leading the life of a suburbian wife/smalltown glamour and cosmetic surgery/She keeps on smiling/Hiding the tears’ en goed levensadvies in Investigate Your Mind: ‘Don’t wait till you run out of time/Or till you see the sign/Step out of Line’.
We gaan waarschijnlijk nooit een live optreden van Sven van Zweden zien, want hij sleutelt het liefst achter de schermen aan de muziek. En of dit levenswerk een vervolg krijgt, is ook nog maar de vraag. Dat er lang, heel lang is gewerkt aan Satisfaction Guaranteed is wel te horen. De tracks stromen over van de verschillende lagen, de afwisseling, de instrumenten en de koortjes. De vraag blijft steeds of Van Zweden de autotune echt nodig heeft, of dat hij gewoon houdt van de delays en de effecten. Want ook de stem van Bergin krijgt een chemisch laagje, en daar is duidelijk aan te horen dat ze het niet nodig heeft. Voeg daarbij een enorme galm en het spelen met gesproken teksten, en je krijgt een vrolijke mix van funk, hiphop en pop, die je soms rechtstreeks transporteert naar de jaren ’80. Houd je er niet van, dan houd je het geen half liedje vol. Houd je er wel van, dan kun je dit album eindeloos op repeat zetten en dromen van Miami Vice, The A-Team en andere eighties-iconen.
