Tame Impala – The Slow Rush

The Slow Rush

Waardering

9

Tame Impala is inmiddels een bekende naam binnen de psychedelic-pop scene. Het is wonderbaarlijk dat er zoveel muziek uit het hoofd van één man kan komen. Kevin Parker moet met The Slow Rush bewijzen dat hij nog steeds de beste is.

Kevin Parker is een Australische multi-intrumentalist en daarnaast de enige member van Tame Impala. Tijdens zijn tours wordt hij echter vergezeld door vier muzikanten om zijn liveshows meer leven te geven. Want als er iets is dat je van Tame Impala kunt verwachten, is het levendige muziek. Maakt hij dit ook op zijn nieuwe album waar?

The Slow Rush barst los met de track One More Year. Een vloeiende, relaxte elektronische tune die je verwelkomt in een bijna buitenaardse mentale staat, alsof je bruut van onze planeet bent ontvoerd door aliens die zelf half staan te trippen. Het album vervolgt met Instant Destiny. Dit zonnige lied heeft psychedelische trekjes en teksten als “I’m About To Do Someting Crazy”. Borderline geeft een heerlijk gevoel van extase met bezielde teksten en springerige pianodeuntjes.

Breath Deeper is nog zo’n buitenaards geluid, met een pulserende piano en een schuddende beat. Lekkere lounge muziek. Tomorrow’s Dust is zachtaardig en zoet, het eerste akoestische lied van het album. On Track klinkt alsof het direct uit de soundtrack van de serie Stranger Things is getrokken, met een dromerige jaren tachtig-vibe. It Might Be Time heeft een meer authentiek jaren zeventiggevoel: elektronische pop met een zware synthlijn en een dynamische beat die alle kanten opspringt. Geen wonder dat de grootste invloed voor dit nummer de retroband Supertramp is. Glimmer is een atmosferische instrumental. Een soort vertederende kalmte voor de storm. De afsluiter van de plaat is One More Hour, een dramatische progrocktrack met veel wendingen en muzikale uitschieters.

Dit album is LSD in muzikale vorm. Het heeft iets weg van rustige loungemuziek, maar is nét te edgy om geheel relaxed naar te luisteren. De langere tracks worden onderbroken met een elektronische outro, een slimme tactiek om de luisteraar wakker te houden. De plaat als geheel brengt een gevoel van saamhorigheid over. Alles past in elkaar. Niks klinkt zoals het hoort, maar elke track vloeit lekker over in de volgende.

Zelden klinkt een album zó perfect. Dat is nogal een statement, maar voelt toch als de enige juiste manier om de plaat te beschrijven. Tame Impala weet je als de beste een drugstrip te geven zonder drugs te hoeven gebruiken.